Αναμνήσεις από την 17η Σεπτεμβρίου 2013

Την θυμάμαι εκείνη τη μέρα σαν να ήταν χθες. Ήταν 17 Σεπτεμβρίου 2013, μια κανονική σχολική μέρα για μένα, που τότε ήμουν στην έκτη δημοτικού. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον μιας και δεν ήξερα ακόμα τι θα συνέβαινε το βράδυ εκείνης της ημέρας...

Το έμαθα την επόμενη, όταν γύρισα από το σχολείο και καθίσαμε με τον μπαμπά μου στο τραπέζι να φάμε και να δούμε ειδήσεις, όπως κάναμε συνήθως. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Ένας νεαρός μουσικός, ένας ράπερ, που είχε πέσει νεκρός από το μαχαίρι ενός χρυσαυγίτη.

Την στιγμή που το άκουσα, δεν καταλάβαινα ακόμα την πλήρη σημασία του.Έβλεπα τα πλάνα στην τηλεόραση, τις πορείες και τις διαδηλώσεις, τον κόσμο που βρισκόταν στους δρόμους, εξοργισμένος και θλιμμένος. Ήξερα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, αλλά δεν είχα ακόμα τις λέξεις ή την εμπειρία για να το αντιληφθώ πλήρως. 

Μόνο αργότερα, καθώς μεγάλωνα, κατάλαβα ότι αυτή η δολοφονία ήταν σημείο καμπής για την Ελλάδα, μια στιγμή που ξεσκέπασε την αληθινή φύση της Χρυσής Αυγής και ένωσε την κοινωνία απέναντι στο φασισμό.

Ο Παύλος Φύσσας ήταν ένας άνθρωπος που έδινε φωνή σε όσους ήθελαν να αντισταθούν στη μισαλλοδοξία και το φασισμό. Ήταν ένας ράπερ, γνωστός ως Killah P, που τραγουδούσε για την ελευθερία, την αντίσταση και τα κοινωνικά προβλήματα. 

Όμως, εκείνο το βράδυ, καθώς βρισκόταν με την παρέα του σε μια καφετέρια στο Κερατσίνι, βρέθηκε αντιμέτωπος με οργανωμένα μέλη της Χρυσής Αυγής. Ανάμεσά τους ήταν και ο Γιώργος Ρουπακιάς, ο άνθρωπος που τον μαχαίρωσε θανάσιμα. Η δολοφονία του δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα μιας καλά οργανωμένης επίθεσης από μια νεοναζιστική οργάνωση που, εκείνη την εποχή, δρούσε σχεδόν ανεξέλεγκτα.

Οι επόμενες μέρες ήταν φορτισμένες. Η κοινωνία βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Στην τηλεόραση έβλεπα συνεχώς εικόνες από αντιφασιστικές πορείες, επεισόδια, συγκρούσεις με την αστυνομία. 

Θυμάμαι έντονα μία από αυτές τις μέρες, όταν πήγαμε με τη μητέρα μου να γραφτώ σε ένα φροντιστήριο Αγγλικών. Ο πατέρας μου ανησυχούσε πολύ, γιατί εκείνη την περίοδο στο Κερατσίνι, που είναι κοντά στον Κορυδαλλό όπου μένουμε, είχαν ξεσπάσει επεισόδια. Μας έπαιρνε τηλέφωνο συνέχεια, λέγοντάς μας να γυρίσουμε γρήγορα σπίτι, καθώς η κατάσταση γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη.

Οι ειδήσεις για τη Χρυσή Αυγή και τη δολοφονία του Φύσσα δεν σταμάτησαν να παίζουν για μέρες. Η κορύφωση ήρθε στις 27 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες αργότερα, όταν θα έκανα το πάρτι για τα γενέθλιά μου. Αντί όμως να σκέφτομαι μόνο τα γενέθλιά μου, η μέρα αυτή ήταν γεμάτη από μια ένταση που δεν μπορούσα να αγνοήσω. 

Από το πρωί, οι ειδήσεις μιλούσαν για τη σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Μεταξύ αυτών ήταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Γιάννης Λαγός, ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο Χρήστος Παππάς και άλλα κορυφαία μέλη της οργάνωσης. Θυμάμαι τη φωνή του ραδιοφώνου και τα συνεχή δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση. Όταν ήρθαν οι φίλοι μου για το πάρτι, η τηλεόραση έμεινε ανοιχτή, και όλοι μαζί παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις. Ήταν μια μέρα χαράς για μένα, αλλά και μια μέρα που σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής ατιμωρησίας για την εγκληματική αυτή οργάνωση.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν απλώς μια είδηση. Ήταν ένα σημείο αναφοράς για την κοινωνία μας. Ένα σύμβολο αντίστασης στον φασισμό, αλλά και μια υπενθύμιση του πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει η δημοκρατία όταν οι πολίτες της δεν είναι ενωμένοι απέναντι στο μίσος.

«Τα κατάφερες γιε μου!»

Η δίκη της Χρυσής Αυγής, η μεγαλύτερη δίκη νεοναζιστικής οργάνωσης στην Ευρώπη από την εποχή της Νυρεμβέργης, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2015 και διήρκεσε πάνω από πέντε χρόνια. Η απόφαση του δικαστηρίου, που ανακοινώθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020, έγραψε ιστορία. 

Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση, και τα ηγετικά της στελέχη, όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Γιάννης Λαγός, ο Ηλίας Κασιδιάρης, και ο Χρήστος Παππάς, κρίθηκαν ένοχοι για τη διεύθυνση αυτής της οργάνωσης.

Ήταν μια νίκη όχι μόνο για τη δικαιοσύνη, αλλά και για την οικογένεια του Παύλου Φύσσα, που έδωσε έναν πολυετή αγώνα για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Οι τελευταίες λέξεις της Μάγδας Φύσσα, της μητέρας του Παύλου, την ημέρα που ανακοινώθηκε η απόφαση, ήταν «Τα κατάφερες, γιε μου!», εκφράζοντας τη δικαίωση που τόσα χρόνια περίμενε.

Η καταδίκη αυτή δεν ήταν απλώς ένα τέλος για τη Χρυσή Αυγή. Ήταν μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα και ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο φασισμός δεν έχει θέση στη χώρα μας. Ήταν μια απόφαση που τσάκισε το τέρας του φασισμού και άνοιξε τον δρόμο για μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία.

Σήμερα, 11 χρόνια μετά, το μήνυμα παραμένει επίκαιρο. Ο φασισμός δεν είναι κάτι μακρινό ή ξένο. Είναι μια απειλή που μπορεί να ριζώσει παντού, αν δεν είμαστε προσεκτικοί και ενωμένοι απέναντί του.