Στα Παρασκήνια: Οι φόβοι της καραμανλικής πτέρυγας ότι το κόμμα μπορεί να περάσει σε ακροδεξιά χέρια* Η Νίνα Κασιμάτη κινείται προς το Κίνημα Δημοκρατίας*Οι ασαφείς δημοσκοπήσεις ανησυχούν αρκετά στελέχη του Κινήματος Δημοκρατίας

Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!

Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και ένα καλό και όμορφο Σαββατοκύριακο!

Σήμερα θα αρχίσουμε τα παρασκήνια με την προανακριτική για τα Τέμπη, μια διαδικασία που, πριν καν ξεκινήσει, η κυβέρνηση φαίνεται πως προσπαθεί να τη θάψει. 

Ο Χρήστος Τριαντόπουλος, αντί να δώσει εξηγήσεις, προτιμάει να τα «πει» με τη δικαιοσύνη, γεγονός που δείχνει ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει να κλείσει άρον-άρον αυτή την προανακριτική πριν καν ξεκινήσει. Λες και δεν είναι η Βουλή αρμόδια να τον ελέγξει. Λες και δεν οφείλει να λογοδοτήσει δημόσια.

Και όλα αυτά ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να απαιτεί απρόσκοπτη διαφάνεια και να δει τους υπεύθυνους να λογοδοτούν, όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Το έγκλημα των Τεμπών δεν πρόκειται να καλυφθεί με πολιτικά κόλπα.

Ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον το παιχνίδι όπως έχει καταλάβει ότι όταν η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με αποκαλύψεις, προσπαθεί είτε να αποπροσανατολίσει είτε να θάψει τις υποθέσεις κάτω από τόνους πολιτικής λάσπης. Όμως, το έγκλημα των Τεμπών δεν μπαζώνεται. Δεν πρόκειται για μια τυπική πολιτική αντιπαράθεση, αλλά για μια υπόθεση που σημάδεψε ολόκληρη την κοινωνία και δεν πρόκειται να ξεχαστεί όσο κι αν το επιδιώκουν.

Η απαίτηση των Ελλήνων πολιτών – των ίδιων Ελλήνων πολιτών που η αστυνομία ξυλοκοπούσε και πατούσε με μηχανές στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη – είναι ξεκάθαρη: κανένα σκοτεινό παρασκήνιο, καμία συγκάλυψη, κανένας συμβιβασμός με την ατιμωρησία. 

Οι ένοχοι να βρεθούν ενώπιον του φυσικού τους δικαστή. Και αυτό δεν είναι απλώς μια φράση για τα μάτια του κόσμου. Είναι η ελάχιστη δικαιοσύνη που οφείλει το κράτος στις οικογένειες των θυμάτων και σε μια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί το ψέμα ως κανονικότητα.

Οι φόβοι της καραμανλικής πτέρυγας ότι το κόμμα μπορεί να περάσει σε ακροδεξιά χέρια

Μαθαίνω ότι εντός της Νέας Δημοκρατίας και συγκεκριμένα στην καραμανλική πτέρυγα υπάρχει έντονη ανησυχία για το μέλλον της παράταξης στη μετά-Μητσοτάκη εποχή. Ο φόβος που εκφράζεται – έστω και πίσω από κλειστές πόρτες – είναι ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να καταλήξει στα χέρια της σκληρής δεξιάς, δηλαδή σε πρόσωπα όπως ο Μάκης Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης ή ο Θάνος Πλεύρης. Πρόκειται για στελέχη που έχουν σαφείς ακροδεξιές αναφορές, με πολιτική διαδρομή που ξεκινά από τον σκληρό εθνικιστικό χώρο και τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, για να καταλήξει στη σημερινή Νέα Δημοκρατία, όπου έχουν εδραιώσει τη θέση τους και ελέγχουν σημαντικό κομμάτι του κομματικού μηχανισμού.

Οι καραμανλικοί, οι οποίοι θεωρούν ότι η Νέα Δημοκρατία τους ανήκει ιστορικά, βλέπουν αυτή την εξέλιξη με τρόμο, αλλά παραμένουν άπραγοι. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι δεν έχουν ηγεσία. Από τη στιγμή που ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική και να αποσυρθεί στα μετόπισθεν, η καραμανλική πτέρυγα έμεινε ακέφαλη, χωρίς κάποιον να μπορεί να εκφράσει πολιτικά τον χώρο. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι εκτός ενεργού πολιτικής, ο Κώστας Καραμανλής (ο νεότερος) θεωρείται ότι δεν έχει το πολιτικό εκτόπισμα να ηγηθεί, ενώ όσοι από τους παλαιούς καραμανλικούς υπουργούς παραμένουν στο προσκήνιο είναι είτε αποδυναμωμένοι είτε έχουν μετακινηθεί πιο κοντά στη μητσοτακική πτέρυγα.

Την ίδια στιγμή, οι Βορίδης, Γεωργιάδης και Πλεύρης έχουν καταφέρει να εδραιώσουν την παρουσία τους ως η ισχυρότερη εσωκομματική ομάδα. Ο Βορίδης, παλιός αρχηγός της ΕΠΕΝ – του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος – και γνωστός για το παρελθόν του όταν κυνηγούσε κομμουνιστές με το τσεκούρι, έχει καταφέρει να πλασαριστεί ως ένας «σοβαρός» θεσμικός πολιτικός, αλλά κανείς δεν ξεχνά τις πραγματικές του ρίζες. Ως υπουργός Εσωτερικών, πέρασε νομοθεσίες που αυστηροποίησαν τη μεταναστευτική πολιτική και έδωσε το στίγμα μιας σκληρής δεξιάς ατζέντας που παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, από την άλλη, είναι ο πιο λαϊκιστής της τριάδας. Έχοντας ξεκινήσει την πορεία του ως τηλεπωλητής εθνικιστικών βιβλίων και εκφράζοντας ανοιχτά θέσεις που φλέρταραν με τον ακροδεξιό χώρο, κατάφερε μέσα από τον μηχανισμό του να εδραιώσει μια πολύ ισχυρή βάση εντός της Νέας Δημοκρατίας. Σήμερα, ως υπουργός, προσπαθεί να εμφανιστεί πιο μετριοπαθής, αλλά η ρητορική του και η διαρκής του σύνδεση με τη σκληρή δεξιά δείχνουν ότι η πολιτική του ταυτότητα παραμένει η ίδια.

Ο Θάνος Πλεύρης είναι η πιο «τεχνοκρατική» εκδοχή αυτής της ομάδας, αλλά η διαδρομή του επίσης ξεκινά από τον σκληρό ακροδεξιό χώρο. Γιος του διαβόητου Κωνσταντίνου Πλεύρη, ο οποίος έχει εκφράσει ανοιχτά φιλοναζιστικές απόψεις, ο Θάνος Πλεύρης προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τον πατέρα του, αλλά οι παλαιότερες δηλώσεις του για το μεταναστευτικό και η στήριξή του σε πολιτικές καταστολής δείχνουν ότι οι θέσεις του παραμένουν σκληρά δεξιές.

Οι καραμανλικοί βλέπουν με τρόμο αυτό το ενδεχόμενο. Αν στη μετά-Μητσοτάκη εποχή, η Νέα Δημοκρατία περάσει στα χέρια αυτής της ομάδας, τότε το κόμμα θα μετακινηθεί ακόμη πιο δεξιά, υιοθετώντας μια ατζέντα που θα το φέρει πιο κοντά σε ακραία δεξιά κόμματα της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι αν οι καραμανλικοί θα καταφέρουν να αντιδράσουν ή αν η Νέα Δημοκρατία θα εξελιχθεί σε ένα κόμμα όπου οι ρίζες της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς θα αποτελούν απλώς μια μακρινή ανάμνηση.

Η Νίνα Κασιμάτη κινείται προς το Κίνημα Δημοκρατίας

Μου λένε ότι η Νίνα Κασιμάτη δεν είναι πλέον ιδιαίτερα άνετη μέσα στο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και σχεδιάζει την αποχώρησή της. Η σχέση της με τον Σωκράτη Φάμελλο έχει φτάσει στα όριά της, με τις διαφωνίες να είναι διαρκείς και έντονες. Όσοι γνωρίζουν το παρασκήνιο αναφέρουν ότι οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν ουσιαστικά διαρραγεί, με την Κασιμάτη να αισθάνεται ότι δεν έχει πλέον καμία θέση μέσα σε αυτό που έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Το ενδεχόμενο να κινηθεί προς το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη μοιάζει ολοένα και πιο πιθανό, καθώς όχι μόνο εκτιμά βαθιά τον Κασσελάκη, αλλά ήταν και από τα στελέχη που έδωσαν σκληρό αγώνα για να μπορέσει να είναι ξανά υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κασιμάτη δεν ήταν ένα τυχαίο στέλεχος στην εσωκομματική μάχη που δόθηκε για την προεδρία του κόμματος. Ήταν παρούσα στην καταμέτρηση των εκλογών των συνέδρων στην τοπική οργάνωση του Κορυδαλλού, μια εκλογική διαδικασία που χαρακτηρίστηκε από εντάσεις και παρασκήνιο. 

Εκεί, η πλειοψηφία της εφορευτικής επιτροπής αποτελούνταν από στελέχη που υποστήριζαν τους «87», δηλαδή την ομάδα που ήθελε να αποδομήσει τον Στέφανο Κασσελάκη και να τον εμποδίσει να εδραιωθεί ως ηγετική φυσιογνωμία του κόμματος. 

Η Κασιμάτη, όμως, δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Τα έβαλε με όσους επιχειρούσαν να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα, καθώς η πραγματική καταμέτρηση έδειχνε ότι οι υποστηρικτές του Κασσελάκη είχαν πάει πολύ καλά. Οι αντιδράσεις της ήταν έντονες, καθώς δεν άντεχε να βλέπει μια ξεκάθαρη νίκη να αμφισβητείται από μηχανισμούς που λειτουργούσαν εναντίον της δημοκρατικής διαδικασίας.

Παρά το γεγονός ότι η ίδια έδωσε μάχες υπέρ του Κασσελάκη, δεν ακολούθησε άμεσα τα στελέχη που δημιούργησαν το Κίνημα Δημοκρατίας μετά τη διάσπαση. Ήθελε πρώτα να δει τα δείγματα γραφής του Σωκράτη Φάμελλου, ελπίζοντας ίσως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποκτήσει μια νέα δυναμική υπό την ηγεσία του.

Όμως, η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει. Ο Φάμελλος δεν κατάφερε να εμπνεύσει, το κόμμα παρέμεινε ένα άψυχο μόρφωμα που συνεχίζει να διαλύεται εκ των έσω, και η Κασιμάτη συνειδητοποιεί ότι η παραμονή της εκεί δεν έχει κανένα νόημα.

Τώρα, οι φήμες που κυκλοφορούν εντός και εκτός του κόμματος λένε ότι η Νίνα Κασιμάτη έχει αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά την επόμενη κίνησή της. Και αυτή η κίνηση φαίνεται πως θα την οδηγήσει στο Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη, ενός ανθρώπου τον οποίο αγαπάει και υποστηρίζει με πάθος. 

Το Κίνημα Δημοκρατίας, άλλωστε, προσφέρει μια φρέσκια πολιτική προοπτική, μακριά από τις εσωκομματικές ίντριγκες και τη μιζέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Για την Κασιμάτη, αυτή μπορεί να είναι η ευκαιρία να επιστρέψει ξανά στην πολιτική με δυναμικό τρόπο, συμμετέχοντας σε έναν πολιτικό φορέα που έχει πραγματική προοπτική και όραμα για το μέλλον.

Οι εξελίξεις αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αν επιβεβαιωθούν οι φήμες και η Κασιμάτη ενταχθεί στο Κίνημα Δημοκρατίας, αυτό θα αποτελέσει ακόμα ένα ηχηρό χτύπημα για τον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει τα στελέχη του να τον εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο.

Οι ασαφείς δημοσκοπήσεις ανησυχούν αρκετά στελέχη του Κινήματος Δημοκρατίας
Μαθαίνω ότι τα στελέχη του Κινήματος Δημοκρατίας έχουν αρχίσει να ανησυχούν έντονα για τις δημοσκοπήσεις, καθώς τα ποσοστά που εμφανίζεται να λαμβάνει το κόμμα είναι πολύ χαμηλά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλά μέλη, ιδιαίτερα εκείνα που δεν ανήκουν σε κάποια από τις προσωρινές γραμματείες, να έχουν πάψει να ασχολούνται ενεργά με το κόμμα, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει δυναμική ή ότι οι επόμενες εκλογές είναι πολύ μακριά για να ενδιαφερθούν από τώρα.

Ωστόσο, οφείλουμε να βάλουμε μερικά πράγματα στο τραπέζι. Πρώτον, ένα βασικό ερώτημα είναι αν στις δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν αναφέρεται δίπλα στο όνομα του Κινήματος Δημοκρατίας και το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη. 

Γιατί εδώ υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια: ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αγαπητός από πολύ κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί που τον συμπαθούν γνωρίζουν και την πολιτική του διαδρομή μετά την αποχώρησή του από το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πολλοί, ιδίως όσοι δεν ασχολούνται εντατικά με την πολιτική, εξακολουθούν να νομίζουν είτε ότι αποσύρθηκε από την πολιτική είτε ότι έφυγε ξανά στο εξωτερικό. Επομένως, αν μια δημοσκόπηση καταγράφει το Κίνημα Δημοκρατίας χωρίς να το συνδέει ρητά με τον ηγέτη του, τα αποτελέσματα που παρουσιάζει μπορεί να είναι απολύτως παραπλανητικά.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αναδείξει την προβληματικότητα αυτών των δημοσκοπήσεων. Σε πρόσφατη συνέντευξή του έδειξε από το κινητό του μια φωτογραφία από δημοσκόπηση, στην οποία το Κίνημα Δημοκρατίας δεν είχε συμπεριληφθεί καν. 

Αυτό δεν είναι απλά μια αστοχία – είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι πάντα αντικειμενικές. Το γεγονός ότι μια έρευνα μπορεί να «ξεχνά» να συμπεριλάβει ένα κόμμα το οποίο έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα κατέβει στις εκλογές, δείχνει ότι η αξιοπιστία τους είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη.

Και εδώ έρχεται μια αποκάλυψη που μου μετέφερε ένας γνωστός μου. Γνωστή εταιρεία δημοσκοπήσεων τον πήρε τηλέφωνο για να συμμετέχει σε δημοσκόπηση, αναφέροντάς του όλα τα υπόλοιπα κόμματα πλην του Κινήματος Δημοκρατίας. Όταν εκείνος της επισήμανε ότι δεν ανέφερε το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη, η κοπέλα που του μιλούσε απάντησε ψυχρά ότι «δεν είναι κόμμα» και του έκλεισε το τηλέφωνο! Αν αυτό δεν είναι απόδειξη του πώς διαμορφώνονται τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε τι είναι;

Τρίτον, υπάρχει και το ζήτημα της τεράστιας απόκλισης που παρατηρείται μεταξύ διαφορετικών δημοσκοπήσεων. Δεν γίνεται να βλέπουμε τη μία μέρα τη Νέα Δημοκρατία στο 20% και την επόμενη στο 28%. 

Μια τόσο μεγάλη διαφορά δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με τη συγκυρία ούτε με το στατιστικό περιθώριο σφάλματος. Άρα, όταν βλέπουμε τέτοιες αποκλίσεις, το πρόβλημα δεν είναι οι αριθμοί αλλά η ίδια η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται, η οποία – προφανώς – επηρεάζεται από συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Οπότε, ας μάθουν ορισμένοι ότι οι δημοσκοπήσεις είναι απλώς ένα εργαλείο μέτρησης και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι οι ίδιες οι εκλογές. Σημασία έχει το πώς θα αποτυπωθεί ένα ποσοστό στην κάλπη και, κυρίως, τι καμπάνια θα έχει προηγηθεί μέχρι τότε. Τα κόμματα που πιστεύουν στις ιδέες τους δεν στηρίζονται σε αριθμούς δημοσκοπήσεων, αλλά στη δυναμική που χτίζουν μέσα στην κοινωνία.

Και, τέλος, ας μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό. Όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 8%, ο Στέφανος Κασσελάκης τον ανέβασε στο 15%. Αυτό και μόνο είναι η απόδειξη ότι οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων δεν πρέπει να μας κάνουν να προτρέχουμε σε συμπεράσματα. Η πολιτική γράφεται στην πράξη, όχι στις μετρήσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.