Οι αναμνήσεις μου από την 6η Δεκεμβρίου του 2008

Αθήνα, Δεκέμβριος 2024

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η καρδιά της Αθήνας βαραίνει. Οι δρόμοι γεμίζουν μνήμη και θλίψη, αλλά και θυμό για όσα δεν έχουν αλλάξει. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στις 6 Δεκεμβρίου 2008, παραμένει ένα τραύμα βαθύ και ανεπούλωτο. Ένα τραύμα που, για εμένα, δεν είναι απλά μια θλιβερή ιστορία, αλλά μια ζωντανή ανάμνηση που καθόρισε την παιδική μου ηλικία.

Ήμουν 6 χρονών τότε. Θυμάμαι τη μέρα εκείνη σαν να ήταν χθες. Είχε γιορτή ο Άγιος Νικόλαος, και με τον πατέρα μου είχαμε πάει στο πανηγύρι στο κέντρο της Αθήνας. Μικρό παιδί, μαγεμένο από τα φώτα και τις μυρωδιές του πανηγυριού, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η χαρά θα γινόταν σύντομα τρόμος.

Στο ταξί της επιστροφής, ο ταξιτζής είχε συντονιστεί στο ραδιόφωνο. «Πυροβολισμοί στα Εξάρχεια», άκουσα, και ύστερα: «Ένας αστυνομικός τραυμάτισε σοβαρά έναν 15χρονο». Λίγη ώρα αργότερα, η είδηση μετατράπηκε σε «θανάσιμος τραυματισμός». Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν νεκρός.
Μια οργισμένη πόλη σε αναβρασμό

Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες ήταν γεμάτες αναταραχές. Ο πατέρας μου, αν και προσπαθούσε να με καθησυχάσει, ήταν φανερά ανήσυχος. Για πολύ καιρό, απέφευγε να με ανεβάσει στο κέντρο της Αθήνας. Όχι μόνο εξαιτίας των συγκρούσεων και των επεισοδίων, αλλά επειδή ένιωθε πως εκείνη η πόλη δεν ήταν πλέον ασφαλής για ένα παιδί.

Το Δημοτικό που πήγαινα γειτόνευε με το Γυμνάσιο και τα δύο Λύκεια της περιοχής μου. Θυμάμαι κάθε πρωί να βλέπω πανό και καταλήψεις. Τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν κατεβεί στους δρόμους, φωνάζοντας για δικαιοσύνη και ελευθερία, ενώ εμείς τα μικρότερα παρακολουθούσαμε αμήχανα, προσπαθώντας να καταλάβουμε. Ακούγαμε φράσεις όπως «Όχι άλλο αίμα» και «Ο Αλέξανδρος ζει μέσα μας». Δεν καταλαβαίναμε πλήρως τι σημαίνουν, αλλά νιώθαμε το βάρος τους.
Ο Αλέξανδρος που δεν εγινε 31

Σήμερα, ο Αλέξανδρος θα ήταν 31 χρονών. Ίσως να είχε σπουδάσει, να είχε βρει μια δουλειά, να είχε κάνει οικογένεια. Ίσως να ήταν ευτυχισμένος, να ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Αντίθετα, ένα όπλο στα χέρια ενός αστυνομικού αποφάσισε ότι η ζωή του δεν θα συνεχιστεί. Και 16 χρόνια μετά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναρωτιούνται «τι δουλειά είχε ένας 15χρονος στα Εξάρχεια», όταν η μόνη ερώτηση που θα έπρεπε να κάνουμε είναι «γιατί βρίσκεται ένας 15χρονος στο χώμα».

Η Αλήθεια που Πονάει

Πολλοί είναι αυτοί που, ακόμα και σήμερα, προσπαθούν να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο. Ισχυρίζονται πως η σφαίρα εξοστρακίστηκε και πέτυχε το παιδί. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς: Δεν έχει καμία σημασία πώς το πέτυχε, κόβοντάς του το νήμα της ζωής. Σημασία έχει ότι το πέτυχε. Σημασία έχει ότι ένας αστυνομικός, ένας άνθρωπος που όφειλε να προστατεύει τους αθώους, σήκωσε το όπλο του και πάτησε τη σκανδάλη.

Αυτή η πράξη δεν μπορεί να εξηγηθεί, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Η σφαίρα που έφυγε από εκείνη τη σκανδάλη σκότωσε έναν 15χρονο, αλλά μαζί του τραυμάτισε βαθιά και τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά, την εμπιστοσύνη. Μια κοινωνία ολόκληρη είδε το μέλλον της να σβήνει στο αίμα ενός παιδιού, και η σκιά αυτής της νύχτας πέφτει ακόμα βαριά.

Η Σημασία της Μνήμης

Η επέτειος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου δεν είναι μόνο μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη μνήμη του. Είναι και μια υπενθύμιση του πώς μια κοινωνία πρέπει να προστατεύει τα παιδιά της, να αποδίδει δικαιοσύνη, και να διασφαλίζει πως τέτοια γεγονότα δεν θα επαναληφθούν. Στις 6 Δεκεμβρίου κάθε χρονιάς, τα Εξάρχεια, η Αθήνα, αλλά και όλη η χώρα, δεν ξεχνούν. Και όσο θυμόμαστε, υπάρχει ακόμα ελπίδα για αλλαγή.