Στα παρασκήνια: Γελάνε και οι πέτρες με τους Γκλίξμπουργκ που θέλουν να αλλάξουν το επίθετό τους σε Ντεγκρές* Πώς ο Peanut έσωσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την κριτική των βουλευτών* Αφού η Νέα Αριστερά έδιωξε τον Τσίπρα, γιατί τον ζητάει πίσω ως εγγύηση επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ;

Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!

Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και καλό Σαββατοκύριακο!

Πώς ο Peanut έσωσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την κριτική των βουλευτών
Μαθαίνω ότι το Μαξίμου ζωντάνεψε για πρώτη φορά εδώ και καιρό, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ανοίγει τις πόρτες του στους γαλάζιους βουλευτές σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τη δυσαρέσκεια που σιγοβράζει στο κόμμα. Όμως, την παράσταση δεν την έκλεψε ο πρωθυπουργός ούτε οι βαρύγδουπες αναλύσεις για την κυβερνητική γραμμή. Την έσωσε – ποιος άλλος; – ο Peanut, ο δημοφιλής τετράποδος κάτοικος του Μαξίμου, που αποδείχτηκε πιο αποτελεσματικός στο να ενώσει τη Νέα Δημοκρατία από οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα.

Κακές γλώσσες λένε πως αρκετοί βουλευτές βρήκαν την ευκαιρία να κολλήσουν κυριολεκτικά πάνω στον πρωθυπουργό, δυσκολεύοντας τη διέλευση των υπολοίπων. Όσοι έμειναν στην… ουρά, αρκέστηκαν να χαϊδέψουν τον Peanut, μέχρι που τους έγινε παρατήρηση να μην του δίνουν μεζεδάκια από τον μπουφέ. Όπως φαίνεται, ένας σκύλος μπορεί να φέρει την Άνοιξη – αν και, σε αυτή την περίπτωση, όχι την Πολιτική Άνοιξη, που ως γνωστόν έχει αποκλειστεί από την παράταξη.

Η στρατηγική αυτή του Μητσοτάκη, να «χαλαρώσει» το κλίμα, έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή. Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζονται ανήσυχοι για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ενώ οι απώλειες προς τα δεξιά αποτελούν μόνιμη πηγή πονοκεφάλου. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι το άνοιγμα του Μαξίμου και οι πιο «ανθρώπινες» στιγμές είναι απαραίτητες για να αποφορτιστεί η ένταση.

Ανάμεσα στα πηγαδάκια ακούστηκε και ο χρησμός του Μπάμπη Παπαδημητρίου για τη «σοβαρή» ακροδεξιά, που, όπως φαίνεται, δεν πρέπει να βρίσκεται εκτός γαλάζιας πολυκατοικίας. Όμως, η σοβαροφάνεια πήγε περίπατο όταν ο Peanut έκανε την εμφάνισή του, ζητώντας – ή απαιτώντας – τα μπέργκερ και τα σουβλάκια που υπήρχαν στο τραπέζι.

Ο Peanut, γνωστός για την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, που περιλαμβάνει ακόμα και γαβγίσματα σε επίσημες συνεντεύξεις, έγινε ο «κρυφός ήρωας» της βραδιάς. Με τα χάδια και τις αγκαλιές που δέχτηκε, κατάφερε να προκαλέσει μια άτυπη σύγκλιση μεταξύ των βουλευτών, έστω και άθελά του. Και φυσικά δεν έλειψαν τα αστειάκια μιας και ο κ. Γεωργαντάς φέρεται να είπε σε συνάδελφο που ανησυχούσε για την υπουργοποίησή του: «Δεν σε βλέπω στον ανασχηματισμό, δεν σε συμπαθεί ο Peanut».

Βέβαια, ο Peanut είναι ο μόνος στο Μαξίμου που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως κομματόσκυλο – ούτε, φυσικά, ως ευρωκομματόσκυλο. Άλλωστε, τα τετράποδα, σε αντίθεση με τα δίποδα, είναι γνωστό ότι είναι πιο εξελιγμένοι συναισθηματικά οργανισμοί.

Το αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε το στόχο του να κατευνάσει τις γκρίνιες και να κάνει «πολιτικό μασάζ» στη γαλάζια παράταξη, μένει να φανεί. Πάντως, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ορισμένοι βουλευτές μπόρεσαν να πλησιάσουν πιο εύκολα τον μπουφέ παρά τον πρωθυπουργό, γεγονός που σχολιάστηκε δεόντως.

Στο τέλος της ημέρας, το Μαξίμου μπορεί να μην έλυσε τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη Νέα Δημοκρατία, αλλά τουλάχιστον ο Peanut εξασφάλισε ότι η βραδιά κύλησε με χαμόγελα, χάδια και λιγότερες εντάσεις.

Γελάνε και οι πέτρες με τους Γλίξμπουργκ που θέλουν να αλλάξουν το επίθετό τους σε Ντεγκρές

Για να γνωρίζετε, οι Γκλίξμπουργκ, η άλλοτε βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, φαίνεται πως ετοιμάζονται να ξαναμπούν δυναμικά στην επικαιρότητα, και μάλιστα με πολιτικές φιλοδοξίες. Όπως λένε οι πληροφορίες, ο Παύλος Γκλίξμπουργκ, ο μεγαλύτερος γιος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, φέρεται να επιδιώκει να αποκτήσει ελληνική ιθαγένεια. Και ο λόγος; Οι φήμες αναφέρουν ότι η κίνηση αυτή συνδέεται είτε με την επιθυμία του να ιδρύσει ένα δικό του κόμμα, που να απευθύνεται σε ακροδεξιό ακροατήριο, είτε με τη φιλοδοξία του να διεκδικήσει θέση στο επόμενο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.

Η απόπειρα αυτή, ωστόσο, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και, όπως φαίνεται, περισσότερο γέλιο παρά θαυμασμό. Οι πιο προοδευτικοί κύκλοι, αλλά και όσοι έχουν ιστορική μνήμη, θυμίζουν ότι οι Γκλίξμπουργκ δεν έχουν καμία ελληνική καταγωγή. Πρόκειται για μια δυναστεία που εγκαταστάθηκε στη χώρα μας από τις Μεγάλες Δυνάμεις στα μέσα του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, πατέρας του Παύλου, διατήρησε για δεκαετίες ένα αμφιλεγόμενο ρόλο, με αποκορύφωμα την κρίση του 1965, τις αποστασίες, και φυσικά τη συμβολή του στην επιδείνωση του πολιτικού κλίματος που οδήγησε στη Χούντα.

Παρά τη βεβαρημένη ιστορία της οικογένειας, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που δείχνουν να νοσταλγούν εκείνη την εποχή, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ψωμί και αλάτι και Παύλο στο παλάτι». Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αφήσει πίσω του τέτοιες λογικές, ειδικά οι πολίτες που είναι ενημερωμένοι για το παρελθόν και κατανοούν τις ευθύνες της δυναστείας σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, από την περίοδο του Εθνικού Διχασμού έως την επιβολή της δικτατορίας του 1967.

Το εγχείρημα του Παύλου να παρουσιαστεί ως «πατριώτης πολιτικός» που ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ελλάδας, σε συνδυασμό με την απόπειρα αλλαγής του επωνύμου σε «Ντεγκρές», αντιμετωπίζεται από πολλούς ως μια κίνηση που αποσκοπεί περισσότερο στη διαχείριση της εικόνας του παρά σε ουσιαστική πολιτική δράση. Η επιλογή του συγκεκριμένου επωνύμου υποδηλώνει μια απόπειρα σύνδεσης με την Ελλάδα, αλλά είναι σαφές πως δεν μπορεί να αλλάξει τη ρίζα του προβλήματος: οι Γλίξμπουργκ δεν έχουν ελληνική ταυτότητα και, το κυριότερο, κουβαλούν στις πλάτες τους μια μακρά σειρά αποτυχιών και καταστροφών για τη χώρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η υπόθεση δεν περιορίζεται στο παρελθόν. Το όνομα του Παύλου εμφανίζεται, όπως ακούγεται στους διεθνείς κύκλους, στη διαβόητη λίστα του Τζέφρι Έπσταϊν, κάτι που προκαλεί ακόμα περισσότερη δυσπιστία για τις προθέσεις του και τις πραγματικές του βλέψεις. Αν και δεν έχουν υπάρξει επίσημες κατηγορίες, η σύνδεση με έναν τέτοιο διεθνή σκάνδαλο δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί.

Οι αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί. Από τη μια, υπάρχει το στοιχείο του χιούμορ, με χρήστες να σχολιάζουν ειρωνικά το εγχείρημα του Παύλου, και από την άλλη, οργή από όσους θεωρούν ότι τέτοιες κινήσεις αποτελούν προσβολή για τη μνήμη και την αξιοπρέπεια της χώρας. Όπως λένε κάποιοι χαρακτηριστικά, «γελάνε και οι πέτρες με τους Γλίξμπουργκ».

Το συμπέρασμα είναι πως, ανεξάρτητα από τις προσωπικές φιλοδοξίες του Παύλου, η ιστορία και η κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας του 21ου αιώνα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για επιστροφή στο παρελθόν. Μπορεί κάποιοι να συνεχίζουν να ονειρεύονται τα «μεγαλεία» μιας ξεπερασμένης δυναστείας, αλλά η πλειονότητα των Ελλήνων δεν δείχνει διατεθειμένη να ξεχάσει το παρελθόν ή να δεχτεί εύκολα τέτοιου είδους εγχειρήματα.

Αφού η Νέα Αριστερά έδιωξε τον Τσίπρα, γιατί τον ζητάει πίσω ως εγγύηση επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ;

Σας είχα γράψει ότι υπάρχει έντονο παρασκήνιο για να γυρίσει η Νέα Αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ μετά και την αποχώρηση του Στέφανου Κασσελάκη από το κόμμα. Για να γνωρίζετε, λοιπόν, μου μεταφέρθηκε ότι οι φωνές που ζητούν την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα πληθαίνουν, ειδικά στις τάξεις της Νέας Αριστεράς. Πολλοί τον θεωρούν τη μοναδική ελπίδα για να σωθεί το κόμμα από τον ολοκληρωτικό αφανισμό, καθώς η φθορά που έχει υποστεί είναι πρωτοφανής και η διάσπαση μοιάζει πλέον μη αναστρέψιμη.

Από το 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την εξουσία, οι εσωκομματικές συγκρούσεις άρχισαν να παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Η παραίτηση του Τσίπρα το 2023 λειτούργησε ως καταλύτης για να βγουν στην επιφάνεια όλες οι αντιθέσεις που σιγόβραζαν. Η εσωκομματική φαγωμάρα κορυφώθηκε με την αποχώρηση της ομάδας των «11» της Νέας Αριστεράς, οι οποίοι κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει χάσει την ταυτότητά του και δεν μπορεί πλέον να εκπροσωπήσει τις αρχές της προοδευτικής Αριστεράς.

Σε αυτό το κλίμα, οι υποστηρικτές της επιστροφής Τσίπρα υποστηρίζουν ότι μόνο αυτός μπορεί να λειτουργήσει ως εγγυητής της ενότητας. Επί των ημερών του, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει να γίνει ένα «πολιτικό σπίτι» για δυνάμεις από πολύ διαφορετικές αφετηρίες: από τους συντηρητικούς των ΑΝΕΛ μέχρι παλιούς πασόκους και ανένταχτους αριστερούς. Ο ίδιος είχε το πολιτικό κεφάλαιο και την προσωπικότητα να κρατήσει ενωμένα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, ακόμη κι όταν η συνοχή του κόμματος δοκιμαζόταν έντονα.

Το όραμα της επιστροφής του, όμως, έρχεται αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα. Το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα εξαντλήθηκε στις διπλές κάλπες του 2023, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε βαριές ήττες. Η Νέα Εποχή που επιχείρησε να φέρει ο Στέφανος Κασσελάκης, με το όραμά του για ένα κόμμα πιο εξωστρεφές και προσαρμοσμένο στις ανάγκες της κοινωνίας, προσέφερε μια νέα δυναμική. Ωστόσο, η διάσπαση και οι εσωκομματικές εντάσεις δεν άφησαν περιθώρια για την άμεση επίτευξη της σταθερότητας που απαιτείται για να αναδειχθεί το πλήρες δυναμικό αυτής της στρατηγικής.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο ίδιος ο Τσίπρας δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιστρέψει. Πηγές που γνωρίζουν καλά τα τεκταινόμενα αναφέρουν ότι αντιμετωπίζει πλέον την πολιτική σαν ένα χόμπι, έχοντας απομακρυνθεί από την ενεργό δράση. Άλλωστε, οι πληροφορίες που κυκλοφορούν στους πολιτικούς κύκλους λένε ότι ο πρώην πρωθυπουργός πήρε ό,τι ήταν να πάρει από την πολιτική σκηνή – και μάλιστα πολλά.

Και εδώ αρχίζουν οι ψίθυροι. Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι η «κληρονομιά» του Τσίπρα δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και κάτι παραπάνω, με τα στόματα να μένουν για την ώρα κλειστά. Όμως, κάποια στιγμή, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, αυτά τα στόματα θα ανοίξουν, αποκαλύπτοντας πιθανώς το πλήρες μέγεθος της διαδρομής του.

Η ουσία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, με τις εσωτερικές του δυνάμεις να αλληλοσπαράσσονται και την κοινωνική του βάση να απομακρύνεται. Η επιστροφή Τσίπρα παρουσιάζεται από κάποιους ως πανάκεια, αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με ένα όνειρο απατηλό. Το κόμμα καλείται να βρει νέες ισορροπίες, γιατί ο πολιτικός του χρόνος μοιάζει να τελειώνει γρηγορότερα απ’ όσο υπολόγιζαν ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι αναλυτές.