Στα Παρασκηνία: Ο πανικός στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εμφανής*Ο Σαμαράς προετοιμάζεται για την ανακοίνωση του κόμματος*Στο ΠΑΣΟΚ έχουν θυμώσει με τον Ανδρουλάκη
Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!
Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και μια όμορφη Κυριακή σε όλες και όλους!
Το τελευταίο διάστημα, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν έχω καθίσει σε ησυχία — πηγαίνω από εκδηλώσεις του Κίνηματος Δημοκρατίας σε διαδηλώσεις,για ζητήματα όπως το Παλαιστινιακό. Την Τετάρτη που μας πέρασε, λοιπόν, ήμουν πάλι έξω. Αυτή τη φορά στα Δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, εκεί όπου ξεκινούσε η δίκη για τη δολοφονία της 28χρονης Κυριακής Γρίβα της κοπέλας που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον πρώην σύντροφό της, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων. Ένα έγκλημα που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, μαζί κι εμένα, ειδικά όταν ήρθε στο φως το απίστευτο «το περιπολικό δεν είναι ταξί» από αστυνομικό της Άμεσης Δράσης — λόγια που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Παρών στη δίκη ήταν και ο Στέφανος Κασσελάκης, μαζί με τους βουλευτές του Κινήματος Δημοκρατίας, Θεοδώρα Τζάκρη και Μιχάλη Χουρδάκη, αλλά και μέλη του Κινήματος. Ο Στέφανος δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό της μητέρας της Κυριακής. Ήταν δίπλα της, πραγματικά — όχι για το θεαθήναι. Από την είσοδο στο δικαστήριο μέχρι και την ανακοίνωση της αναβολής της δίκης για τις 30 Ιουνίου. Και μετά, μαζί σε κοινή δήλωση. Χωρίς πόζες, χωρίς φανφάρες. Μόνο ανθρώπινη στήριξη.
Η μητέρα της Κυριακής τον ευχαρίστησε τόσες φορές, που σε κάποια φάση εκείνος της είπε: «Μη με ευχαριστείτε, είναι υποχρέωσή μου». Και όταν του ζήτησε να καθίσει στην αίθουσα, της απάντησε με εκείνο το γνώριμο του χαμόγελο: «Δεν χρειάζεται, έχω κάνει ταξίδι Αίγυπτο, Σουέζ, Σινά — τόσες ώρες στην έρημο με το αυτοκίνητο». Αναφερόταν στο πρόσφατο ταξίδι του στη Μονή του Όρους Σινά, στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε επόμενο «Στα Παρασκήνια» — αν και ειλικρινά, σήμερα σκόπευα να γράψω γι’ αυτό το αδιανόητο ξεπούλημα της Μονής από τη δική μας κυβέρνηση, που θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει κόσμο και κοσμάκη.
Πίσω στο δικαστήριο όμως, προσωπικά ράγισα όταν άκουσα αυτή τη μάνα να λέει στον Στέφανο: «Ποτέ δεν ήθελα όλη την κοινωνία στο πλευρό μου, το κοριτσάκι μου θέλω μόνο». Και ο Στέφανος δεν είπε τίποτα — την αγκάλιασε στοργικά. Της έδωσε κουράγιο, χωρίς λόγια. Γιατί εκεί δεν χρειάζονται λόγια, μόνο πράξεις.
Και ναι — θα το πω ξεκάθαρα. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ο μόνος πολιτικός που στάθηκε στο πλευρό αυτής της γυναίκας. Όχι στα λόγια. Όχι με αναρτήσεις. Αλλά εκεί. Φυσικά παρών. Όταν άλλοι πολιτικοί ασχολούνται με το να στήνουν «συνέδρια» παρωδία, με παραγοντισμούς, με ιντριγκαδόρικα νταβαντούρια σε μπουζουξίδικα, ο Στέφανος επιλέγει να είναι δίπλα στους ανθρώπους. Στη μάνα που έχασε το παιδί της. Και αυτό, όσο κι αν κάποιοι το χλευάζουν ή το αγνοούν, δείχνει το μέγεθος του πολιτικού. Και το μέγεθος του ανθρώπου.
Ο πανικός στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εμφανής
Μαθαίνω ότι στο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, το άγχος και ο πανικός έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από παντού. Ενώ όλα έδειχναν πως ίσως – λέμε τώρα – καταφέρουν να αποσπάσουν λίγη προσοχή με την ιστορία της προανακριτικής για το έγκλημα των Τεμπών, τρώγοντας στις πλάτες άλλων και κρατώντας στα χέρια τις 6 υπογραφές των βουλευτών του Κινήματος Δημοκρατίας, ήρθε η ίδια η ζωή να τους γκρεμίσει το αφήγημα.
Οι συγγενείς των θυμάτων – που δεν έχουν ανάγκη από καπελώματα και μικροπολιτικά παιχνίδια – δημοσίευσαν την ίδια ημέρα το δικό τους κατηγορητήριο. Ένα κείμενο συγκλονιστικό, εμπεριστατωμένο, ανθρώπινο. Και κάπως έτσι, το Κίνημα Δημοκρατίας απέσυρε τις υπογραφές από την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ και τις έβαλε σε αυτό των συγγενών. Γιατί αυτή είναι η θέση του: δίπλα στους ανθρώπους και όχι στις ίντριγκες.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο ότι έμειναν χωρίς κατηγορητήριο. Είναι ότι έμειναν και χωρίς αφήγημα. Και χωρίς αντίπαλο. Και – ακόμα χειρότερα – χωρίς ελπίδα. Η ήττα στο ηθικό πεδίο ήταν τόσο καθαρή που δεν χρειάζεται σχολιασμό. Και κάπως έτσι, το φάντασμα της εκλογικής εξαφάνισης πλανάται πάνω από την Κουμουνδούρου. Ο φόβος ότι δεν θα μπουν ούτε στην επόμενη Βουλή δεν είναι πια υπόγειος ψίθυρος· είναι κραυγή μέσα στα γραφεία.
Το άγχος έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές και στα πρόσωπα και στη συμπεριφορά. Στελέχη όπως ο Φάμελλος, ο... πολλά βαρής και όχι Πολάκης, ο Παππάς, η Γεροβασίλη, και αρκετοί ακόμη, δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Έπαιξαν όλα τους τα χαρτιά στην ιδέα ότι «φεύγει ο κακός άνθρωπος Κασσελάκης και το κόμμα επανέρχεται στις παλιές του δόξες». Αλλά το θαύμα δεν ήρθε. Το κοινό δεν γύρισε. Η κοινωνία δεν ξέχασε.
Και τώρα, ενόψει συνεδρίου – που ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά δεν θα γίνει σε μπουζουξίδικο με guest εμφάνιση πρώην πρωθυπουργού σε ρόλο «φωτισμένου», όπως μας είχαν συνηθίσει – ξεκινάνε τα μαχαιρώματα. Στελέχη επιτίθενται σε μεγαλοστελέχη και τα κατηγορούν, όχι άδικα, ότι μετέτρεψαν το κόμμα σε κλειστό club χωρίς δημοκρατία, χωρίς στρατηγική, χωρίς επαφή με την κοινωνία.
Και όσο τα αλληλοκαρφώματα αυξάνονται, τόσο μεγαλώνει το πολιτικό κενό που αφήνουν πίσω τους. Κενό που γεμίζει – και μάλιστα με ταχύτητα – από αυτούς που σήμερα κάνουν πολιτική δίπλα στους πολίτες. Όχι με μικροπολιτικές κορώνες, αλλά με πράξεις.
Ο Σαμαράς προετοιμάζεται για την ανακοίνωση του κόμματος
Μου λένε ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει βάλει μπρος τις μηχανές και κινείται με ρυθμούς που δεν αρμόζουν στην ηλικία του αλλά μάλλον σε πολιτικό σε αποστολή. Οι διεργασίες για την επίσημη ανακοίνωση του νέου του κόμματος στις 30 Ιουνίου προχωρούν φουλ γκάζι. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν κάθεται σε γραφεία· στήνει τραπέζια. Κυριολεκτικά. Δείπνα, συναντήσεις, κύκλοι εμπιστοσύνης. Εκεί γίνονται οι συζητήσεις, εκεί πέφτουν οι υπογραφές, εκεί ακούγονται τα "θα έρθω μαζί σου Αντώνη" από δυσαρεστημένους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που νιώθουν ότι δεν έχουν πια χώρο ούτε φωνή στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
Και επειδή στα τραπέζια – πάντα – κλείνονται οι πιο ηχηρές συμφωνίες, να γνωρίζετε ότι τίποτα από αυτά δεν περνά απαρατήρητο. Το Μέγαρο Μαξίμου, όχι μόνο βλέπει τις κινήσεις του Σαμαρά, αλλά έχει ήδη σηκώσει... γραφεία κρίσεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ξέρει πολύ καλά ότι ο Σαμαράς δεν μπλοφάρει, προετοιμάζει το έδαφος για το σενάριο που όλοι – ακόμη κι εκείνος – αναγνωρίζουν ως αναπόφευκτο: τη διάσπαση. Και επειδή δεν θέλει σε καμία περίπτωση να δει τον Νίκο Δένδια να καβαλάει το κύμα της επόμενης μέρας και να του αρπάζει το κόμμα μέσα από τα χέρια, κάνει τις πρώτες κινήσεις για να περάσει το δαχτυλίδι στον – πιο προβλέψιμο, πιο κοντινό, πιο "οικονομικά ορθόδοξο" – Κωστή Χατζηδάκη. Ήδη τον έχει αναβαθμίσει σε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης· ο τίτλος είναι προπομπός.
Η στρατηγική είναι απλή: να διατηρηθεί η επιρροή και ο έλεγχος του μητσοτακισμού στο κόμμα, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Μητσοτάκης αναγκαστεί – ή επιλέξει – να αποχωρήσει. Και όσο ο Σαμαράς φτιάχνει το δικό του στρατόπεδο, ο Κυριάκος προσπαθεί να κλειδώσει τη διαδοχή μέσα στο δικό του. Σα να παίζουν σκάκι με χρονόμετρο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το πολιτικό τοπίο δε θα μείνει ήσυχο για πολύ. Ο Σεπτέμβρης προβλέπεται καυτός. Και όταν λέμε καυτός, δεν εννοούμε μόνο λόγω καιρού. Τα κόμματα θα αναδιατάσσονται, οι ηγεσίες θα κλονίζονται, οι πλειοψηφίες θα μετριούνται από την αρχή. Οπότε – για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται – πάρτε ποπκόρν, πατατάκια, ή ό,τι άλλο προτιμάτε. Το πολιτικό σήριαλ της ΝΔ έχει πολλά επεισόδια μπροστά του. Και όπως όλα δείχνουν, το καλύτερο... μόλις ξεκινά.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν θυμώσει με τον Ανδρουλάκη
Για να γνωρίζετε, τα νεύρα στη Χαριλάου Τρικούπη έχουν αρχίσει και ξεχειλίζουν. Κι όχι, δεν μιλάμε απλώς για διαφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά για φανερή δυσφορία απέναντι στον – ξανά εκλεγμένο – Νίκο Ανδρουλάκη, που τελικά δεν κατάφερε ούτε να κάνει την πολυδιαφημισμένη «επανεκκίνηση» του ΠΑΣΟΚ, ούτε να ανεβάσει στροφές στο πολιτικό γήπεδο. Το κόμμα μοιάζει στάσιμο, χαμηλής ενέργειας, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική. Και αυτό αποτυπώνεται ακόμη και στις... στημένες δημοσκοπήσεις που στην αρχή φούσκωναν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ μπας και ξεκινήσει η πολυπόθητη δυναμική, αλλά πλέον έχουν περάσει στην επόμενη πίστα: φουσκώνουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η εικόνα είναι θολή, και το εσωκομματικό σκηνικό ακόμη θολότερο. Το κόμμα μοιάζει να έχει κοπεί στα δύο: από τη μία, το μπλοκ της Άννας Διαμαντοπούλου που μιλά για «σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση» και δεν αποκλείει καθόλου μια ενδεχόμενη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, ο Παύλος Γερουλάνος και ο Χάρης Δούκας, που φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς – μαζί με τη Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ, την Πλεύση, ακόμα και με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε όλα αυτά, ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται στη μέση: παρακολουθούμενος, αποδυναμωμένος και χωρίς πραγματική ισχύ. Δεν παίρνει θέση, δεν ηγείται, δεν καθοδηγεί. Κι όπως λέγεται, αυτό δεν είναι καν επιλογή του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως τον κρατάει. Με κάτι. Κάποιοι το λένε ευθέως, άλλοι απλώς το υπονοούν. Το σίγουρο είναι ότι ο Ανδρουλάκης μοιάζει εγκλωβισμένος.
Και για να γνωρίζετε, όταν το 2023 ο Αλέξης Τσίπρας φώναζε – σχεδόν ικέτευε – τα κόμματα του προοδευτικού τόξου να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να χτίσουν μια κοινή στρατηγική απέναντι στον Μητσοτάκη, κανείς δεν του έδωσε σημασία. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι υπόλοιποι. Και τώρα, με 41% στην τσέπη, ο Κυριάκος παίζει μπάλα μόνος του. Όμως αυτό το 41%, που φάνταζε "σταθερότητα" και "κανονικότητα", αποδεικνύεται πως ήταν το διαβατήριο για μια από τις πιο αυταρχικές, τοξικές και φθαρμένες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Το κόστος; Τεράστιο. Για την κοινωνία, τη δημοκρατία και την ίδια την προοδευτική παράταξη. Και κάπως έτσι, το ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να είναι ρυθμιστής, έχει καταντήσει θεατής. Με θυμωμένους βουλευτές, μπερδεμένη γραμμή και έναν αρχηγό που – όσο κι αν αναδείχθηκε από τις κάλπες του κόμματός του – δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα χωρίς να κοιτάζει πίσω του.
Παρών στη δίκη ήταν και ο Στέφανος Κασσελάκης, μαζί με τους βουλευτές του Κινήματος Δημοκρατίας, Θεοδώρα Τζάκρη και Μιχάλη Χουρδάκη, αλλά και μέλη του Κινήματος. Ο Στέφανος δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό της μητέρας της Κυριακής. Ήταν δίπλα της, πραγματικά — όχι για το θεαθήναι. Από την είσοδο στο δικαστήριο μέχρι και την ανακοίνωση της αναβολής της δίκης για τις 30 Ιουνίου. Και μετά, μαζί σε κοινή δήλωση. Χωρίς πόζες, χωρίς φανφάρες. Μόνο ανθρώπινη στήριξη.
Η μητέρα της Κυριακής τον ευχαρίστησε τόσες φορές, που σε κάποια φάση εκείνος της είπε: «Μη με ευχαριστείτε, είναι υποχρέωσή μου». Και όταν του ζήτησε να καθίσει στην αίθουσα, της απάντησε με εκείνο το γνώριμο του χαμόγελο: «Δεν χρειάζεται, έχω κάνει ταξίδι Αίγυπτο, Σουέζ, Σινά — τόσες ώρες στην έρημο με το αυτοκίνητο». Αναφερόταν στο πρόσφατο ταξίδι του στη Μονή του Όρους Σινά, στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε επόμενο «Στα Παρασκήνια» — αν και ειλικρινά, σήμερα σκόπευα να γράψω γι’ αυτό το αδιανόητο ξεπούλημα της Μονής από τη δική μας κυβέρνηση, που θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει κόσμο και κοσμάκη.
Πίσω στο δικαστήριο όμως, προσωπικά ράγισα όταν άκουσα αυτή τη μάνα να λέει στον Στέφανο: «Ποτέ δεν ήθελα όλη την κοινωνία στο πλευρό μου, το κοριτσάκι μου θέλω μόνο». Και ο Στέφανος δεν είπε τίποτα — την αγκάλιασε στοργικά. Της έδωσε κουράγιο, χωρίς λόγια. Γιατί εκεί δεν χρειάζονται λόγια, μόνο πράξεις.
Και ναι — θα το πω ξεκάθαρα. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ο μόνος πολιτικός που στάθηκε στο πλευρό αυτής της γυναίκας. Όχι στα λόγια. Όχι με αναρτήσεις. Αλλά εκεί. Φυσικά παρών. Όταν άλλοι πολιτικοί ασχολούνται με το να στήνουν «συνέδρια» παρωδία, με παραγοντισμούς, με ιντριγκαδόρικα νταβαντούρια σε μπουζουξίδικα, ο Στέφανος επιλέγει να είναι δίπλα στους ανθρώπους. Στη μάνα που έχασε το παιδί της. Και αυτό, όσο κι αν κάποιοι το χλευάζουν ή το αγνοούν, δείχνει το μέγεθος του πολιτικού. Και το μέγεθος του ανθρώπου.
Ο πανικός στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εμφανής
Μαθαίνω ότι στο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, το άγχος και ο πανικός έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από παντού. Ενώ όλα έδειχναν πως ίσως – λέμε τώρα – καταφέρουν να αποσπάσουν λίγη προσοχή με την ιστορία της προανακριτικής για το έγκλημα των Τεμπών, τρώγοντας στις πλάτες άλλων και κρατώντας στα χέρια τις 6 υπογραφές των βουλευτών του Κινήματος Δημοκρατίας, ήρθε η ίδια η ζωή να τους γκρεμίσει το αφήγημα.
Οι συγγενείς των θυμάτων – που δεν έχουν ανάγκη από καπελώματα και μικροπολιτικά παιχνίδια – δημοσίευσαν την ίδια ημέρα το δικό τους κατηγορητήριο. Ένα κείμενο συγκλονιστικό, εμπεριστατωμένο, ανθρώπινο. Και κάπως έτσι, το Κίνημα Δημοκρατίας απέσυρε τις υπογραφές από την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ και τις έβαλε σε αυτό των συγγενών. Γιατί αυτή είναι η θέση του: δίπλα στους ανθρώπους και όχι στις ίντριγκες.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο ότι έμειναν χωρίς κατηγορητήριο. Είναι ότι έμειναν και χωρίς αφήγημα. Και χωρίς αντίπαλο. Και – ακόμα χειρότερα – χωρίς ελπίδα. Η ήττα στο ηθικό πεδίο ήταν τόσο καθαρή που δεν χρειάζεται σχολιασμό. Και κάπως έτσι, το φάντασμα της εκλογικής εξαφάνισης πλανάται πάνω από την Κουμουνδούρου. Ο φόβος ότι δεν θα μπουν ούτε στην επόμενη Βουλή δεν είναι πια υπόγειος ψίθυρος· είναι κραυγή μέσα στα γραφεία.
Το άγχος έχει αρχίσει να γίνεται εμφανές και στα πρόσωπα και στη συμπεριφορά. Στελέχη όπως ο Φάμελλος, ο... πολλά βαρής και όχι Πολάκης, ο Παππάς, η Γεροβασίλη, και αρκετοί ακόμη, δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Έπαιξαν όλα τους τα χαρτιά στην ιδέα ότι «φεύγει ο κακός άνθρωπος Κασσελάκης και το κόμμα επανέρχεται στις παλιές του δόξες». Αλλά το θαύμα δεν ήρθε. Το κοινό δεν γύρισε. Η κοινωνία δεν ξέχασε.
Και τώρα, ενόψει συνεδρίου – που ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά δεν θα γίνει σε μπουζουξίδικο με guest εμφάνιση πρώην πρωθυπουργού σε ρόλο «φωτισμένου», όπως μας είχαν συνηθίσει – ξεκινάνε τα μαχαιρώματα. Στελέχη επιτίθενται σε μεγαλοστελέχη και τα κατηγορούν, όχι άδικα, ότι μετέτρεψαν το κόμμα σε κλειστό club χωρίς δημοκρατία, χωρίς στρατηγική, χωρίς επαφή με την κοινωνία.
Και όσο τα αλληλοκαρφώματα αυξάνονται, τόσο μεγαλώνει το πολιτικό κενό που αφήνουν πίσω τους. Κενό που γεμίζει – και μάλιστα με ταχύτητα – από αυτούς που σήμερα κάνουν πολιτική δίπλα στους πολίτες. Όχι με μικροπολιτικές κορώνες, αλλά με πράξεις.
Ο Σαμαράς προετοιμάζεται για την ανακοίνωση του κόμματος
Μου λένε ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει βάλει μπρος τις μηχανές και κινείται με ρυθμούς που δεν αρμόζουν στην ηλικία του αλλά μάλλον σε πολιτικό σε αποστολή. Οι διεργασίες για την επίσημη ανακοίνωση του νέου του κόμματος στις 30 Ιουνίου προχωρούν φουλ γκάζι. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν κάθεται σε γραφεία· στήνει τραπέζια. Κυριολεκτικά. Δείπνα, συναντήσεις, κύκλοι εμπιστοσύνης. Εκεί γίνονται οι συζητήσεις, εκεί πέφτουν οι υπογραφές, εκεί ακούγονται τα "θα έρθω μαζί σου Αντώνη" από δυσαρεστημένους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που νιώθουν ότι δεν έχουν πια χώρο ούτε φωνή στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
Και επειδή στα τραπέζια – πάντα – κλείνονται οι πιο ηχηρές συμφωνίες, να γνωρίζετε ότι τίποτα από αυτά δεν περνά απαρατήρητο. Το Μέγαρο Μαξίμου, όχι μόνο βλέπει τις κινήσεις του Σαμαρά, αλλά έχει ήδη σηκώσει... γραφεία κρίσεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ξέρει πολύ καλά ότι ο Σαμαράς δεν μπλοφάρει, προετοιμάζει το έδαφος για το σενάριο που όλοι – ακόμη κι εκείνος – αναγνωρίζουν ως αναπόφευκτο: τη διάσπαση. Και επειδή δεν θέλει σε καμία περίπτωση να δει τον Νίκο Δένδια να καβαλάει το κύμα της επόμενης μέρας και να του αρπάζει το κόμμα μέσα από τα χέρια, κάνει τις πρώτες κινήσεις για να περάσει το δαχτυλίδι στον – πιο προβλέψιμο, πιο κοντινό, πιο "οικονομικά ορθόδοξο" – Κωστή Χατζηδάκη. Ήδη τον έχει αναβαθμίσει σε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης· ο τίτλος είναι προπομπός.
Η στρατηγική είναι απλή: να διατηρηθεί η επιρροή και ο έλεγχος του μητσοτακισμού στο κόμμα, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Μητσοτάκης αναγκαστεί – ή επιλέξει – να αποχωρήσει. Και όσο ο Σαμαράς φτιάχνει το δικό του στρατόπεδο, ο Κυριάκος προσπαθεί να κλειδώσει τη διαδοχή μέσα στο δικό του. Σα να παίζουν σκάκι με χρονόμετρο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το πολιτικό τοπίο δε θα μείνει ήσυχο για πολύ. Ο Σεπτέμβρης προβλέπεται καυτός. Και όταν λέμε καυτός, δεν εννοούμε μόνο λόγω καιρού. Τα κόμματα θα αναδιατάσσονται, οι ηγεσίες θα κλονίζονται, οι πλειοψηφίες θα μετριούνται από την αρχή. Οπότε – για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται – πάρτε ποπκόρν, πατατάκια, ή ό,τι άλλο προτιμάτε. Το πολιτικό σήριαλ της ΝΔ έχει πολλά επεισόδια μπροστά του. Και όπως όλα δείχνουν, το καλύτερο... μόλις ξεκινά.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν θυμώσει με τον Ανδρουλάκη
Για να γνωρίζετε, τα νεύρα στη Χαριλάου Τρικούπη έχουν αρχίσει και ξεχειλίζουν. Κι όχι, δεν μιλάμε απλώς για διαφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά για φανερή δυσφορία απέναντι στον – ξανά εκλεγμένο – Νίκο Ανδρουλάκη, που τελικά δεν κατάφερε ούτε να κάνει την πολυδιαφημισμένη «επανεκκίνηση» του ΠΑΣΟΚ, ούτε να ανεβάσει στροφές στο πολιτικό γήπεδο. Το κόμμα μοιάζει στάσιμο, χαμηλής ενέργειας, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική. Και αυτό αποτυπώνεται ακόμη και στις... στημένες δημοσκοπήσεις που στην αρχή φούσκωναν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ μπας και ξεκινήσει η πολυπόθητη δυναμική, αλλά πλέον έχουν περάσει στην επόμενη πίστα: φουσκώνουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η εικόνα είναι θολή, και το εσωκομματικό σκηνικό ακόμη θολότερο. Το κόμμα μοιάζει να έχει κοπεί στα δύο: από τη μία, το μπλοκ της Άννας Διαμαντοπούλου που μιλά για «σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση» και δεν αποκλείει καθόλου μια ενδεχόμενη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, ο Παύλος Γερουλάνος και ο Χάρης Δούκας, που φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς – μαζί με τη Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ, την Πλεύση, ακόμα και με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε όλα αυτά, ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται στη μέση: παρακολουθούμενος, αποδυναμωμένος και χωρίς πραγματική ισχύ. Δεν παίρνει θέση, δεν ηγείται, δεν καθοδηγεί. Κι όπως λέγεται, αυτό δεν είναι καν επιλογή του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως τον κρατάει. Με κάτι. Κάποιοι το λένε ευθέως, άλλοι απλώς το υπονοούν. Το σίγουρο είναι ότι ο Ανδρουλάκης μοιάζει εγκλωβισμένος.
Και για να γνωρίζετε, όταν το 2023 ο Αλέξης Τσίπρας φώναζε – σχεδόν ικέτευε – τα κόμματα του προοδευτικού τόξου να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να χτίσουν μια κοινή στρατηγική απέναντι στον Μητσοτάκη, κανείς δεν του έδωσε σημασία. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι υπόλοιποι. Και τώρα, με 41% στην τσέπη, ο Κυριάκος παίζει μπάλα μόνος του. Όμως αυτό το 41%, που φάνταζε "σταθερότητα" και "κανονικότητα", αποδεικνύεται πως ήταν το διαβατήριο για μια από τις πιο αυταρχικές, τοξικές και φθαρμένες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Το κόστος; Τεράστιο. Για την κοινωνία, τη δημοκρατία και την ίδια την προοδευτική παράταξη. Και κάπως έτσι, το ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να είναι ρυθμιστής, έχει καταντήσει θεατής. Με θυμωμένους βουλευτές, μπερδεμένη γραμμή και έναν αρχηγό που – όσο κι αν αναδείχθηκε από τις κάλπες του κόμματός του – δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα χωρίς να κοιτάζει πίσω του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Καλωσήρθατε στον χώρο σχολίων του Αντικειμενικότητα. Να θυμάστε ότι κάθε άποψη είναι δεχτή εκτός αν προσβάλει ή θίγει τον άλλον όποτε παρακαλώ ο σχολιασμός σας να είναι κόσμιος.