Στα Παρασκήνια: Ούτε στάδιο δεν γεμίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ* Γιατί η επίσκεψη Μητσοτάκη στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ ήταν λάθος για τον ίδιο* Ο Αλέξης αφήνει το Χάρβαρντ για να θυμηθεί τις παλιές του δόξες

Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!

Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και ένα καλό και όμορφο Σαββατοκύριακο σε όλες και όλους!

Να πούμε καλό καλοκαίρι επί της ευκαιρίας, καθώς την Τρίτη που μας πέρασε έπιασε η πρώτη φωτιά στην περιοχή της Αναβύσσου – που σημαίνει ότι το καλοκαίρι, έστω και άτυπα, έκανε πρεμιέρα.

Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι φωτιές είναι το σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού. Δεν θυμάμαι καλοκαίρι που να μην μυρίζει καμένο, που να μην γεμίζουν τα δελτία με πύρινες κόλασεις, που να μην ξεκινάμε τις «μάχες με τις φλόγες» λίγο πριν αρχίσουμε τις βουτιές.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι παρότι ο Βασίλης Κικίλιας δεν είναι πια υπουργός Πολιτικής Προστασίας, θα συνεχίσει να κυνηγάει τους... «αλητήριους εμπρηστές» που έλεγε και ο ίδιος με εκείνο το γνωστό επικοινωνιακό του ύφος – το απαραίτητο αξεσουάρ κάθε υπουργού αυτής της κυβέρνησης.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μη δούμε και φέτος τα γνωστά: να καίγονται βουνά, δάση και νησιά και λίγο καιρό μετά να ξεφυτρώνουν σε χρόνο ρεκόρ... ανεμογεννήτριες, ηλιακά πάνελ και επενδυτικά οράματα πάνω στις στάχτες – πάντα με τις ευλογίες αυτής της κυβέρνησης, που τα έχει όλα υπό έλεγχο. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθεί να μας πείσει. 

Γιατί έχουμε δει το έργο. Πρώτα οι φωτιές, μετά τα drone, μετά οι επενδύσεις. Κι όταν αρχίσουμε να φωνάζουμε, τότε θα έρθει η «κλιματική αλλαγή» να γίνει η βολική εξήγηση. 

Όχι ότι δεν υπάρχει. Απλώς χρησιμοποιείται ως άλλοθι. Για όλα. Και μετά από αυτό, έρχεται πάντα η ατομική ευθύνη. Αν δεν καθάρισες το οικόπεδό σου γιατί δεν είχες να πληρώσεις εργολάβο, φταις. Αν το σπίτι σου είναι χτισμένο στην άκρη του δάσους, φταις. Αν το δάσος είναι… στην άκρη του σπιτιού σου, πάλι φταις.

Οπότε ναι: καλό καλοκαίρι εύχομαι. Κι αν έχετε κτήματα, δάση, μνήμες ή ελπίδες, προσέξτε τα. Μην τα κάψει κανείς. Ή τουλάχιστον, μην τα κάψει με την ευλογία του κράτους.
Ούτε στάδιο δεν γεμίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ

Μαθαίνω ότι το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε το συνέδριό του και, θέλοντας να δώσει έναν τόνο... παλιάς αίγλης, έκλεισε ένα στάδιο που χωράει 1.200 άτομα. Μιλάμε για αριθμό ούτε για συναυλία τρίτου ονόματος στην επαρχία, αλλά παρ’ όλα αυτά – κι εδώ είναι το αξιοσημείωτο – ούτε αυτό δεν κατάφερε να γεμίσει.

Κι αυτό τα λέει όλα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο χώρος. Ούτε τα μέλη, ούτε οι φίλοι, ούτε καν οι συνήθεις ύποπτοι δεν εμφανίστηκαν να δώσουν το παρών. Το κοινό κουράστηκε, απογοητεύτηκε και μάλλον αποφάσισε να γυρίσει σελίδα οριστικά.

Η εικόνα στο στάδιο ήταν θλιβερή: άδειες καρέκλες, βαρεμάρα στα βλέμματα και βαρύ κλίμα, όχι λόγω... ατμόσφαιρας αλλά λόγω παρακμής. Και μεταξύ μας, πάλι καλά που αυτή τη φορά το έκαναν σε στάδιο και όχι σε κάνα μπουζουξίδικο – όπως συνέβει στο προήγουμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν και, για να πούμε την αλήθεια, αν το έκαναν σε νυχτερινό μαγαζί, μπορεί και να μάζευαν περισσότερο κόσμο. Θα σηκωνόταν και ο Πολάκης να πει δυο μαντινάδες, να τραγουδήσει κανα παραδοσιακό και να σπάσει κανά ποτήρι – τουλάχιστον θα είχε και λίγο ψυχαγωγία το πράγμα.

Το πολιτικό κενό που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιο – αλλά είναι ένα κενό που δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε καν τους ίδιους πια. Και όταν δεν μπορείς να γεμίσεις ούτε τις δικές σου εσωκομματικές εκδηλώσεις, είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για αρχή κάποιου νέου κύκλου, αλλά για τον επίλογο μιας αποτυχημένης μεταπολιτευτικής παρένθεσης.

Γιατί η επίσκεψη Μητσοτάκη στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ ήταν λάθος για τον ίδιο

Για να γνωρίζεστε, η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ μπορεί στα μάτια κάποιων να μοιάζει με «διπλωματικό κατόρθωμα», με «συμμετοχή σε κύκλους επιρροής» και λοιπές επικοινωνιακές φούσκες, όμως αν δούμε το ιστορικό, μάλλον ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος του πρωθυπουργού. Γιατί όποιος πρωθυπουργός πάει εκεί εν ενεργεία... δεν αργεί να πέσει.

Μιλάμε για μια λέσχη με παράξενες συμπτώσεις. Ο Κώστας Καραμανλής πήγε στη Μπίλντερμπεργκ το 2008 και έπεσε το 2009. Ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε το 2010 και η κυβέρνηση του κατέρρευσε το 2011.

Και οι δύο είχαν πάει θεωρώντας ότι θα μπουν σε πιο «διεθνή κλαμπ» επιρροής, αλλά τελικά μπήκαν στο κλαμπ των πρώην. Η Μπίλντερμπεργκ είναι κάπως σαν το τελευταίο σκαλοπάτι πριν σε πετάξει η ιστορία από την εξουσία. Δεν είναι θέμα συνωμοσίας, είναι μάλλον πολιτικής κακοδαιμονίας: δείχνει ότι αρχίζεις να κλείνεις τους κύκλους σου.

Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, διάλεξε να πάει τώρα, με την φθορά να έχει αρχίσει να τον χτυπάει και την κοινωνία να βράζει σε όλα τα επίπεδα — από ακρίβεια και υγεία μέχρι δημόσια ασφάλεια και πυρκαγιές.

Πήγε με ύφος "παγκόσμιου παίκτη", αλλά τελικά ίσως αυτό να ήταν η σφραγίδα της αρχής του τέλους του. Όχι γιατί «είδε κόσμο και κοσμάκη» στο εξωτερικό, αλλά γιατί φαίνεται να ζει πλέον σε παράλληλο σύμπαν από αυτό που ζει η πλειοψηφία των πολιτών. Όταν μιλάς σε πάνελ με CEOs πολυεθνικών και την ίδια ώρα ο Έλληνας δεν έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και το ρεύμα, δεν αργεί η πτώση.


Από την άλλη, αν το δεις αλλιώς, η επίσκεψη αυτή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια – για εμάς, όχι για εκείνον. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως εκλογές. Ο πολιτικός χρόνος έχει τελειώσει για αυτή την κυβέρνηση που τρέφεται μόνο από την προπαγάνδα των media. Και αν η Μπίλντερμπεργκ αποδειχθεί γρουσούζικη και για τον Κυριάκο, όπως ήταν για τους προκατόχους του, τότε ίσως αυτή να είναι η αρχή της λύτρωσης για μια κοινωνία που βράζει και δεν αντέχει άλλο.

Ο Αλέξης αφήνει το Χάρβαρντ για να θυμηθεί τις παλιές του δόξες

Μου λένε ότι ο Αλέξης ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την ασφάλεια και την ησυχία του Χάρβαρντ – ή, έστω, το θεσούλι που βρήκε εκεί για να «αξιοποιήσει την εμπειρία του» – και να επιστρέψει στα εγχώρια πολιτικά λημέρια, με σκοπό να στήσει από την αρχή έναν νέο πολιτικό φορέα. Ίσως, κάτι σε... ΣΥΡΙΖΑ 2.0 χωρίς τα βάρη τις φθορές του παρελθόντος και τα πραξικοπήματα σε μπουζουξίδικο μπας και ξαναζήσει τις εποχές όπου ξεσήκωνε πλατείες και φώναζε συνθήματα μιμούμενος Ανδρέα. Όπως μαθαίνω, η βιτρίνα μέχρι να στηθεί το μαγαζί – που δεν θα αργήσει – θα είναι το Ινστιτούτο του, με το οποίο σχεδιάζει να οργώσει όλη την Ελλάδα και να μαζεύει κόσμο μέσα από εκδηλώσεις, πάνελ και συζητήσεις τύπου «σκέψης».

Το πρόβλημα, όμως, είναι αλλού. Στη συνείδηση του κόσμου δεν υπάρχει πλέον ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο Αλέξης. Ο πρώτος διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, έγινε σούπα πολιτικών ρευμάτων που δεν μιλιούνται ούτε στα social και ο δεύτερος είναι σκιά του εαυτού του – πολιτικά, ηθικά και ιστορικά. 

Όσο και να θέλει να εμφανιστεί ως η εναλλακτική απέναντι στον Μητσοτάκη, δεν πείθει ούτε τον ίδιο του τον κύκλο. Μου ψιθυρίζουν μάλιστα ότι οι πιο κοντινοί του φίλοι του λένε ξεκάθαρα να μην ιδρύσει νέο κόμμα, όχι επειδή δεν έχουν όρεξη να ξανατρέχουν αλλά γιατί ξέρουν πως δεν πρόκειται να νικήσει τον Κυριάκο. Ξέρουν πως έχει χάσει το momentum, έχει χάσει το αφήγημα, έχει χάσει το κοινό του. Ό,τι κι αν στήσει, θα είναι καταδικασμένο να αποτύχει όπως αποτυχημένη ήταν και η δεύτερη κυβερνητική του θητεία.

Αλλά, το μικρόβιο της εξουσίας δεν φεύγει εύκολα. Κι ο Αλέξης – λένε όσοι τον ξέρουν καλά – είναι έτοιμος να φάει το κεφάλι του για ακόμη μία φορά. Δεν μπορεί να μείνει στην απ' έξω. Νοσταλγεί τις μέρες που τον αποθέωναν σε μπαλκόνια και πλατείες. Θέλει να ξαναζήσει τον μύθο του. Το αν θα καταφέρει να γράψει νέα σελίδα ή θα αυτογελοιοποιηθεί πλήρως, μένει να φανεί. Πάντως το εισιτήριο της επιστροφής το έχει ήδη κόψει.