Η μεγαλύτερη νίκη Ινδιάνων εναντίον των Αμερικάνων, επειδή είχαν και αυτοί καραμπίνες. Ο Καθιστός Ταύρος, ο Πικρόχολος και το Τρελό Άλογο, που οδήγησαν του Σιου στη νίκη

Η ήττα ενός τμήματος του 7ου Συντάγματος Ιππικού από του Ινδιάνους Σιου και τους συμμάχους τους στον ποταμό Λιτλ Μπίγκχορν το 1876 ήταν η μεγαλύτερη νίκη που επέτυχαν ποτέ οι ιθαγενείς εις βάρος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα μέσα του 19ου αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εξαφανίσει ή εξουδετερώσει τους Ινδιάνους τόσο στην ανατολική όσο και στη δυτική ακτή. Μόνο οι φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων εμπόδιζαν τους Αμερικάνους να φθάσουν από τη «μία θάλασσα ως στην άλλη».

Στον αμερικανικό εμφύλιο, οι περισσότερες στρατιωτικές δυνάμεις που προστάτευαν τους αποίκους αποσύρθηκαν, για να πολεμήσουν. Το κενό κάλυψαν τοπικές πολιτοφυλακές, αλλά αυτοί οι άνδρες ήταν συχνά πιο βίαιοι απ’ τους ιθαγενείς. Στις 29 Νοεμβρίου 1864, στο Σαντ Κρικ του Κολοράντο, μονάδες της πολιτοφυλακής επιτέθηκαν σε ένα χωριό ιθαγενών Σεγέν και Αραπάχο σκοτώνοντας πάνω από 400 άτομα, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Η σφαγή στο Σαντ Κρικ οδήγησε σε γενική εξέγερση των πεδινών Ινδιάνων.

Σε αυτούς περιλαμβάνονταν οι Σιου, η μεγαλύτερη φυλή, που αντιδρούσαν στη δημιουργία μιας στρατιωτικής οδού από το Γουαϊόμινγκ στη Μοντάνα, μέσα από τα εδάφη τους. Το 1868 οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να εγκαταλείψουν αυτό το σχέδιο όταν οι Σιου δέχτηκαν μια συνθήκη που τους παραχωρούσε μια δημόσια έκταση στην περιοχή της Ντακότα.

Η ασταθής ειρήνη κράτησε μερικά χρόνια, μέχρι που οι Σιου έφυγαν από την περιοχή τους διαμαρτυρόμενοι για τον πυρετό της χρυσοθηρίας. Τους Σιου ακολούθησαν και άλλες φυλές, που άρχισαν μαζί τους επιδρομές κατά των λευκών. Στις 31 Ιανουαρίου 1876 οι Ηνωμένες Πολιτείες διέταξαν όλους τους ιθαγενείς να επιστρέψουν στην έκταση που τους είχε παραχωρηθεί, απειλώντας όσους δεν υπάκουγαν ότι θα θεωρούνταν επαναστάτες και θα καταδιώκονταν από τον στρατό.

Το τέλος της ειρήνης 

Οι Ινδιάνοι αγνόησαν το τελεσίγραφο. Οι περισσότεροι δεν είχαν καμιά διάθεση να επιστρέψουν στην περιορισμένη ζωή και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Την άνοιξη ο αμερικάνικος στρατό άρχισε μια τριπλή επίθεση κατά των στρατοπέδων των ιθαγενών με περισσότερους από 2.500 στρατιώτες. Ο στρατηγός Τζορτζ Κρουκ προχώρησε βόρεια από το Φορτ Φέτερμαν του Γουαϊόμινγκ.

Ο Στρατηγός Τζον Γκίμπον κινήθηκε ανατολικά από το Φορτ Έλις της Μοντάνα. Και ο Στρατηγός Άλφρεντ Τέρι αναχώρησε προς τη δύση από το Φορτ Λίνκολν της Ντακότα. Οι πληροφορίες τους έλεγαν ότι οι εχθρικές φυλές διέθεταν μόλις 500-800 πολεμιστές οπλισμένους με τόξα, βέλη και ελάχιστα παλιά μουσκέτα.

Στις 17 Ιουνίου η φάλαγγα των 1.200 στρατιωτών του Κρουκ αντιμετώπισε 1.500 πολεμιστές Σιου στον ποταμό Ρόουζμπαντ στη νοτιοανατολική Μοντάνα. Αν και οι Ινδιάνοι εξακολουθούσαν να μην έχουν κλασική στρατιωτική οργάνωση, βρίσκονταν υπό την ηγεσία του αρχηγού «Τρελό Άλογο» και αρκετών άλλων ηγετών τους. 

Σε μια μάχη έξι ωρών σκότωσαν 10 ιππείς και τραυμάτισαν άλλους 32. Αν και δεν ήταν αποφασιστική, η μάχη αποκάλυψε ότι πολύ μεγαλύτερος αριθμός ιθαγενών ήταν οπλισμένοι με καραμπίνες, απ’ όσο πίστευε ο στρατός. Αυτά τα όπλα είτε ήταν λεία από τους αποίκους είτε είχαν αγοραστεί από εμπόρους. Για πρώτη φορά στους Αμερικανοϊνδιάνικους πολέμους, οι λευκοί πολεμιστές δεν υστερούσαν μόνο αριθμητικά, αλλά μειονεκτούσαν και στο πεδίο της μάχης.

Ο Κρουκ, τον οποίο καθυστέρησε η μάχη, δεν είχε κάποιο μέσο για να μεταδώσει αυτήν την πληροφορία στις άλλες δύο φάλαγγες. Όταν ο Γκίμπον και ο Τέρι συναντήθηκαν στην εκβολή του Ρόουζμπαντ λίγες ημέρες αργότερα, συνέχισαν την πορεία τους παρά την απουσία του Κρουκ. Βασιζόμενοι στην ανακάλυψη ενός δικτύου διαδρομών μήκους 1.500 μέτρων, οι δύο στρατηγοί συμπέραναν ότι οι ιθαγενείς βρίσκονταν σε ένα μεγάλο στρατόπεδο που οι Σιου ονόμαζαν Γκρίσι Γκρας κοντά στον ποταμό Λιτλ Μπίγκχορν της νότιας Μοντάνα. Έτσι αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία τους σε δύο φάλαγγες ώστε να κυκλώσουν το στρατόπεδο. Στις 22 Ιουνίου, ο Τέρι έστειλε μπροστά άνδρες ως αναγνωριστική προφυλακή.

Ο Κάστερ, έχοντας ελάχιστη πληροφόρηση για τον αριθμό και τα όπλα των ιθαγενών, άφησε τα κανόνια του πίσω επειδή πίστευε ότι δεν θα τα χρειαζόταν και τον καθυστερούσαν. Αν εντόπιζε Ινδιάνους, θα τους ωθούσε προς το μέρος των αμερικάνικων φαλάγγων. Ήξερε ότι οι Ινδιάνοι προτιμούσαν να χτυπούν αιφνιδιαστικά και μετά να εξαφανίζονται. Συνεπώς θα ήταν πολύ δύσκολο να τους αναγκάσει να σταθούν και να δώσουν μάχη.

Η Μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν

Ο Κάστερ επιτέθηκε στις 25 Ιουνίου 1876. Σύγχρονοί του, αλλά και μετέπειτα ιστορικοί, υποστήριξαν ότι ο Κάστερ επιτέθηκε νωρίς για να μην μοιραστεί τη δόξα με τους άλλους διοικητές. Μπορεί βέβαια να είχε απλά υπολογίσει λάθος την κατάσταση. 

Ο Κάστερ χώρισε τις δυνάμεις του σε τρεις φάλαγγες, μια τακτική που ενισχύει την άποψη ότι δεν είχε ιδέα για το μέγεθος και τον οπλισμό των αντιπάλων του. Έστειλε τον ταγματάρχη Μάρκους Ρίνο στο νότιο μέρος του ποταμού και ο ίδιος προχώρησε προς τη βόρεια όχθη. Ο Ρίνο έφθασε λίγα χιλιόμετρα πριν από το στρατόπεδο των ιθαγενών, όπου αντιμετώπισε μια υπέρτερη εχθρική δύναμη και υποχώρησε. Οι επιτιθέμενοι Σιου εμπόδισαν δύο αμερικάνικες φάλαγγες να ενισχύσουν τις δυνάμεις του Κάστερ.

Στη μάχη, που κράτησε όλη την 25η και 26η Ιουνίου, σκοτώθηκαν 53 στρατιώτες του Ρίνο και του Μπεντίν, ενώ πολλοί περισσότεροι τραυματίστηκαν. Το πρωί της 27ης Ιουνίου 1864 έφθασαν οι φάλαγγες του Τέρι και του Γκίμπον για να υποστηρίξουν τον Ρίνο. Όταν αναζήτησαν τον Κάστερ, ανακάλυψαν πάνω από 200 πτώματα. Δεν υπήρξαν επιζώντες στο σημείο που ονομάστηκε «τελευταία θέση του Κάστερ». Υπάρχουν μόνο αντικρουόμενες περιγραφές των ιθαγενών για τα γεγονότα.

Φαίνεται ότι ο Κάστερ επιτέθηκε αρχικά στο χωριό, μέχρι τη στιγμή που διαπίστωσε ότι βρισκόταν μπροστά σε 3.000 αντιπάλους, πολλοί από τους οποίους ήταν οπλισμένοι με καραμπίνες. Αποσύρθηκε τότε στον λόφο ανατολικά του ποταμού και οργάνωσε βιαστικά την άμυνά του από τα κουφάρια των αλόγων.

Οι Ινδιάνοι, υπό την ηγεσία του Καθιστού Ταύρου, του Πικρόχολου και του Τρελού Αλόγου, σχημάτισαν κύκλο γύρω από τους Αμερικάνους και με τελική επίθεση εξολόθρευσε τους επιζώντες. Παρά τη νίκη των Ινδιάνων, οι συνέπειες ήταν ελάχιστες. Οι Ινδιάνοι διασκορπίστηκαν μετά τη μάχη και οι ασθένειες τους αποδυνάμωσαν. Επέστρεψαν στις περιοχές που τους είχαν παραχωρηθεί και εκτός από μερικές μικρές εξεγέρσεις, οι Σιου δεν κατάφεραν να αποκτήσουν στρατιωτική ισχύ.