Η μαζικότερη δημόσια εκτέλεση Ινδιάνων έγινε μετά από δίκες – παρωδία όπου οι κατήγοροι ήταν μικρά παιδιά! Θα κρέμαγαν πάνω από 300 ιθαγενείς εάν δεν παρενέβαινε ο πρόεδρος Λίνκολν

Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου 1862 εκτελούνται δια απαγχονισμού 38 Ινδιάνοι της Ντακότα. Στο Μανκάτο της Μινεσότας από νωρίς έχουν μαζευτεί περισσότεροι από 4000 πολίτες για να δουν τη δημόσια εκτέλεση των 38 κατηγορούμενων Ινδιάνων. Στις 10 ακριβώς, οι 38 άνδρες ντυμένοι με άσπρη μουσελίνα παίρνουν θέση στο κυκλικό ικρίωμα που έχει κατασκευαστεί και τοποθετηθεί στην πλατεία της πόλης. Ένα σκοινί περνιέται στο λαιμό του καθενός.

Οι μελλοθάνατοι πιάνουν τα χέρια και ψιθυρίζουν τραγούδια θανάτου της φυλής τους. Ύστερα από τρία χτυπήματα στο τύμπανο, το σκοινί που κρατούσε την αποβάθρα κόβεται από τσεκούρι και οι Ινδιάνοι της φυλής Σιου στην Ντακότα βρίσκουν τον θάνατο.

Τα σώματα τους παραμένουν σε κοινή θέα για παραπάνω από μισή ώρα και έπειτα στοιβάζονται όλα σε ένα λάκκο έξω από τα σύνορα της πόλης που είχαν προηγουμένως σκάψει οι πολίτες του Μανκάτο. Πρόκειται για μαζικότερη εκτέλεση κρατούμενων με απαγχονισμό στην αμερικανική ιστορία. Με την κατηγορία ότι σκότωσαν, λεηλάτησαν και βίασαν γυναίκες και μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Ντακότα, οι 38 Ινδιάνοι οδηγήθηκαν στο ικρίωμα, ύστερα από μια σειρά δικών, που αμφισβητήθηκαν και κατακρίθηκαν έντονα.

Συνθηκολογήσεις, μεσάζοντες

Οι Ινδιάνοι της Ντακότα είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μινεσότα πολύ πριν η Μινεσότα γίνει πολιτεία. Όταν η Μινεσότα προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ το 1858, είχαν προηγηθεί δύο συνθηκολογήσεις μεταξύ των Ινδιάνων και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1851, με την Συνθήκη της Μεντότα, οι Ινδιάνοι παραχωρούσαν μεγάλο μέρος των εδαφών τους στις Πολιτείες της Αμερικής με αντάλλαγμα χρυσό αξίας 1.665.000 δολαρίων ετησίως για τα επόμενα 50 χρόνια.

Μπορεί η κυριαρχία των Ινδιάνων στην Μινεσότα να περιορίστηκε και οι σχέσεις μεταξύ του επικεφαλής της φυλής και των υπολοίπων Ινδιάνων της Ντακότα να κλονίστηκαν, οι αυτόχθονες πληθυσμοί όμως είχαν κλείσει μια πολύ καλή συμφωνία με την Αμερικανική Κυβέρνηση. Ή έτσι νόμιζαν μέχρι την στιγμή που ξέσπασε ο Αμερικανικός Εμφύλιος. Οι Αμερικανοί αθετούν τη συμφωνία λόγω του εμφυλίου Οι ετήσιες πληρωμές καθυστερούσαν να φτάσουν στους Ινδιάνους της περιοχής και έφταναν πάντα μέσω εμπόρων.

Το 1862 η πληρωμή θα καθυστερούσε για ακόμη μία φορά και δεν θα γινόταν σε χρυσό. Οι Ινδιάνοι της περιοχής εν καιρώ εμφυλίου πολέμου δεν επιτρεπόταν να κυνηγήσουν, οι περιοχές τους δεν ήταν αρόσιμες και έτσι ο μόνος τρόπος επιβίωσης ήταν τα χρήματα των Αμερικανών, με τα οποία θα πλήρωναν τους εμπόρους που έφερναν προμήθειες. Την ίδια εποχή, ο αρχηγός της φυλής Μικρό Κοράκι απαίτησε οι επόμενες πληρωμές να γίνονται κατευθείαν στην φυλή, χωρίς παρέμβαση τρίτων.

Η λιμοκτονία των Ινδιάνων

Όταν πληροφορήθηκαν επ’ αυτού οι έμποροι, αποφάσισαν να μην πουλήσουν τα εμπορεύματά τους επί πιστώσει στους Ινδιάνους της Ντακότα, παρά το μεγάλο πρόβλημα υποσιτισμού του ινδιάνικου πληθυσμού. «Όσον αφορά εμένα, αν πεινάνε, ας φάνε χορτάρι» ήταν τα λόγια του προμηθευτή Άντριου Μίρικ στην συνάντηση του με τον εκπρόσωπο των Ινδιάνων της Ντακότα, Τόμας Γκαλμπρεϋδ.

 Οι Ινδιάνοι έπεσαν σε δυσμένεια. Η πείνα μεγάλωνε, οι ΗΠΑ παρά τη υπογραφή της Συνθήκης δεν έστελναν τα χρήματα και σύντομα ξεκίνησαν οι πρώτες επιθέσεις σε εποίκους κατοίκους της Ντακότα. Το Αύγουστο του 1862 ξεκίνησε η Εξέγερση της Ντακότα.

Όταν πληροφορήθηκαν επ’ αυτού οι έμποροι, αποφάσισαν να μην πουλήσουν τα εμπορεύματά τους επί πιστώσει στους Ινδιάνους της Ντακότα, παρά το μεγάλο πρόβλημα υποσιτισμού του ινδιάνικου πληθυσμού. «Όσον αφορά εμένα, αν πεινάνε, ας φάνε χορτάρι» ήταν τα λόγια του προμηθευτή Άντριου Μίρικ στην συνάντηση του με τον εκπρόσωπο των Ινδιάνων της Ντακότα, Τόμας Γκαλμπρεϋδ. Οι Ινδιάνοι έπεσαν σε δυσμένεια. Η πείνα μεγάλωνε, οι ΗΠΑ παρά τη υπογραφή της Συνθήκης δεν έστελναν τα χρήματα και σύντομα ξεκίνησαν οι πρώτες επιθέσεις σε εποίκους κατοίκους της Ντακότα.

Η Εξέγερση της Ντακότα

Εξαθλιωμένοι Ινδιάνοι, στην ανάγκη να βρουν τροφή, αλλά και επιδείξουν την ισχύ τους έναντι των μετέπειτα κατοίκων της περιοχής, λεηλάτησαν και σκότωσαν πάνω από 100 έποικους της Μινεσότα. Σύντομα, αμερικανικά στρατεύματα ενίσχυσαν τις δυνάμεις της περιοχής και έτσι ξεκίνησε ένας πόλεμος με πολλές απώλειες και ακόμη μεγαλύτερες θηριωδίες και από τις δύο πλευρές. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1862, η μάχη στο Γουντ Λέικ έδειξε νικητές τα Αμερικανικά στρατεύματα. Οι περισσότεροι από τους Ινδιάνους που πολέμησαν παραδόθηκαν με την ελπίδα πως ο εχθρός θα τους φερθεί με επιείκεια, ενώ κάποιοι άλλοι υποχώρησαν παίρνοντας για αιχμαλώτους 269 Αμερικανούς στρατιώτες.

Τρεις μέρες αργότερα τους απελευθέρωσαν. Στη διάρκεια της εξέγερσης, 600 Αμερικανοί στρατιώτες και αρκετοί Ινδιάνοι της Ντακότα έχασαν την ζωή τους (δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των νεκρών). Περισσότεροι όμως από 1.250 Ινδιάνοι αιχμαλωτίστηκαν και παραδόθηκαν. Δίκη με «συνοπτικές διαδικασίες» Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1862, ο Αντισυνταγματάρχης Χένρυ Σίμπλεϋ, υπεύθυνος για την αιχμαλωσία 1,200 Ινδιάνων της Ντακότα διόρισε μια πενταμελή στρατιωτική επιτροπή με σκοπό την άμεση και «συνοπτική» καταδίκη των Ινδιάνων για «φόνους και άλλα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν κατά των Αμερικανών.

Δίκη με «συνοπτικές διαδικασίες»

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1862, ο Αντισυνταγματάρχης Χένρυ Σίμπλεϋ, υπεύθυνος για την αιχμαλωσία 1,200 Ινδιάνων της Ντακότα διόρισε μια πενταμελή στρατιωτική επιτροπή με σκοπό την άμεση και «συνοπτική» καταδίκη των Ινδιάνων για «φόνους και άλλα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν κατά των Αμερικανών.

Οι δίκες ήταν άδικες-ακόμη και μικρά παιδιά-κατήγοροι καλούνταν να καταδικάσουν σε θάνατο Ινδιάνους. Κατά τις επόμενες 6 εβδομάδες, όσο διήρκεσαν οι δίκες, 393 Ινδιάνοι της Ντακότα δικάστηκαν, 303 εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού. 

Οι δίκες της Ντακότα ήταν μια σειρά από άδικες αποφάσεις και αυστηρές ποινές. Τα στοιχεία ήταν ελάχιστα, οι μάρτυρες ανύπαρκτοι, το δικαστήριο προκατειλημμένο και οι κατηγορούμενοι δεν είχαν υπεράσπιση. 

Στις κατηγορίες προστέθηκαν ο βιασμός και η κακοποίηση γυναικών και μικρών παιδιών με αποτέλεσμα το μίσος και η προκατάληψη των εποίκων προς τους Ινδιάνους να γιγαντωθεί. Παιδιά έδειχναν τυχαία κάποιον Ινδιάνο της Ντακότα κι αυτός καταδικαζόταν σε θάνατο!

Ο χρόνος εκδίκασης ήταν μηδαμινός με μερικές δίκες διήρκεσαν μόλις πέντε λεπτά. Στις 2 Νοέμβρη του 1862, τελευταία μέρα των δικών, εκδικάστηκαν πάνω από 40 υποθέσεις. Η επιτροπή θεωρούσε ότι ακόμη και η απλή συμμετοχή στον πόλεμο υπονοούσε θανατική καταδίκη και έτσι πάνω από τα δύο τρίτα των κατηγορουμένων καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Υπήρχαν περιπτώσεις που οι κατηγορούμενοι λειτουργούσαν και ως μάρτυρες άλλων υποθέσεων. Ο Γκόντφρεϋ, ένας μιγάς που ήταν και ο πρώτος κατηγορούμενος που δικάστηκε, υπήρξε μάρτυρας δίνοντας στοιχεία και αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες για παραπάνω από 50 υποθέσεις. Πρόεδρος Λίνκολν: «Δεν θα κρεμάσω ανθρώπους για ψήφους»

Οι καταδικασμένοι σε θάνατο για δολοφονίες και βιασμό μετά τις δίκες ήταν 303. Ωστόσο, η τελική απόφαση εκτέλεσης πέρασε από τον πρόεδρο Λίνκολν. Ο Λίνκολν ζήτησε το καταστατικό κάθε εκδικασμένης υπόθεσης για να το εξετάσει με προσοχή και να αποφασίσει για το αν η καταδίκη είναι δίκαιη ή όχι. Ο Λίνκολν και ορισμένοι σύμβουλοι θεώρησαν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουν με επιείκεια τους κατηγορούμενους, καθώς υπήρχε κίνδυνος νέας εξέγερσης των Ινδιάνων ύστερα από τις σκληρές και άδικες καταδίκες. Ο στρατηγός Τζον Πόουπ είχε αντίθετη άποψη.

Σε δύο χρόνια θα διεξάγονταν εκλογές και οι Ρεπουμπλικάνοι χρειάζονταν ψήφους για την επανεκλογή τους. Η απόφαση αθώωσης των Ινδιάνων της Ντακόταν θα έφερνε σε δύσκολη θέση την παράταξη και θα επέφερε μεγάλο κόστος στην πολιτική του Λίνκολν. Ο Πόουπς προέτρεψε τον Λίνκολν σε άμεση θανάτωση των Ινδιάνων για να «ηρεμήσουν τα πνεύματα» από πλευράς των Αμερικανών. «Δεν θα κρεμάσω ανθρώπους για ψήφους», απάντησε ο Λίνκολν και προχώρησε σε επανεξέταση των υποθέσεων.

Μετά τον έλεγχο των στοιχείων, μόλις δύο κρίθηκαν ένοχοι για βιασμό και 38 άνθρωποι στο σύνολο καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαχγονισμού με την κατηγορία της δολοφονίας. Μετά την Εξέγερση της Ντακότας, οι ιθαγενείς εγκαταστάθηκαν στα νότια.

Η μοίρα των Ινδιάνων 

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1862 εκτελέστηκαν δημοσίως οι 38 κατηγορούμενοι. Το ίδιο βράδυ της ομαδικής ταφής τους, πολλά σώματα ανασύρθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για ιατρικούς σκοπούς. Πολλοί καθηγητές και πρωτοπόροι στον τομέα της ανατομίας είχαν ανάγκη από άψυχα σώματα και η εκταφή των νεκρών ήταν συνηθισμένη εκείνη την περίοδο.

Το 1866 ελευθερώθηκαν οι τελευταίοι 177 Ινδιάνοι αιχμάλωτοι, όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν στην φυλακή. Τα επόμενα χρόνια οι Ινδιάνοι της Ντακότα περιορίστηκαν ακόμη περισσότερο και εγκαταστάθηκαν σε ένα μικρό κομμάτι γης στην περιοχή της Νότιας Ντακότας στη Μινεσότα. Οι μάχες μεταξύ των αυτοχθόνων Ινδιάνων της Ντακότα και των εποίκων συνεχίστηκαν μέχρι το 1890, όταν διεξήχθη και η τελική μάχη στο Γούντεντ Νι, με επικράτηση των Αμερικανών.