Φολέγανδρος: Συγκλόνισε η μητέρα της Γαρυφαλλιάς - Παρέλαβε το μεταπτυχιακό της κόρης της

Το μεταπτυχιακό της 26χρονης Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου, η οποία έχασε τη ζωή της το περασμένο καλοκαίρι στη Φολέγανδρο όταν ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον 30χρονο καθ’ ομολογία δολοφόνο Δημήτρη Βέργο και σύντροφό της, προτού εκείνος την σπρώξει στο κενό.


Τη Δευτέρα (15/11) στο πλαίσιο εκδήλωσης για τις "Γυναικοκτονίες", η μητέρας της άτυχης Γαρυφαλλιάς παρέλαβε το μεταπτυχιακό της κόρης της στη Φαρμακευτική, κάνοντας τους πάντες να λυγίσουν με τον συγκινητικό λόγο που εκφώνησε για την κόρη της.

"Πολυαγαπημένη μου Γαρυφαλλιά. Σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να σε τιμήσουμε. Σήμερα παίρνεις το μεταπτυχιακό σου αγαπημένο μου παιδί, νιώθω πως ό,τι και να πω είναι λίγο για εσένα. Με πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα και σκέψεις, τόσες αναμνήσεις, εικόνες, γέλια, μυρωδιές, αγκαλιές. Πώς να σας τα κάνω όλα αυτά λέξεις; Πώς να τα κάνω λόγια να σας τα πω;», ανέφερε αρχικά και συνέχισε. "Ήσουν πάντα ταπεινή, χαμηλών τόνων αλλά με ένα πανίσχυρο όπλο: το χαμόγελό σου, την ευγένειά σου, την καλοσύνη σου. Θυμάμαι τον κόπο σου, την προθυμία σου και την αστείρευτη αγάπη γι' αυτό που έκανες. Πάντα ήσουν ένας στρατιώτης για την επιστήμη σου. Πάντα. Κάποιες φορές σε κοιτούσα κρυφά από την πόρτα. Ήσουν σκυμμένη σε ένα γραφείο, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία σου. Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Όλοι είμαστε. Ακόμη κι από εκεί ψηλά που είσαι, μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου. Ακόμη και από εδώ που είμαι σου στέλνω την αγάπη μου εκεί στους καθαρούς ουρανούς που βρίσκεσαι. Η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και δυνατή που ξεπερνά τον πόνο μου πραγματικά. Πραγματικά".


Κλείνοντας, η μητέρα της Γαρυφαλλιάς, απήγγειλε μερικούς στίχους από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο Σχήμα της απουσίας, και το αφιέρωσε, όπως είπε, σε όλες τις μάνες που έχασαν άδικα όχι μόνο τις κόρες τους αλλά και τους γιους τους. "Είναι η μητέρα του Παύλου, η μητέρα του Γιακουμάκη, η μητέρα του Ζακ, και όλων των παιδιών αυτών που έφυγαν άδικα", σχολίασε.

"Ποτέ δεν φεύγουν τα μικρά παιδιά από τα σπίτια τους. Τριγυρίζουν εκεί. Μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί και ακούει το νερό να κοχλάζει σαν να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί. Δεν φεύγουν τα μικρά παιδιά, μένουν στο σπίτι. Και έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας. Τόσο που ο πόνος κάτω από τα πλευρά μας δεν είναι πια από τη στέρηση αλλά από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι".