Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ / Κριτική της παράστασης

 

Επιμέλεια: Απόστολος Ιωαννίδης 

Πρόλογος: 

Η ομάδα του «Αντικειμενικότητα News» παρευρέθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης «Ο Γυάλινος Κόσμος» , στο θέατρο Πέτρας. Το γεμάτο αυτοβιογραφικά στοιχεία έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά την παρθενική του εμφάνιση, παρουσιάστηκε ξανά στο θεατρόφιλο κοινό, ξεδιπλώνοντας τα βαθύτερα μηνύματά του, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Νανούρη.

Η σύνοψη του έργου: 

Στην Αμερική της δεκαετίας του 1930, ο Τομ Γουίνγκφιλντ αφηγείται τη θλιβερή ιστορία της οικογένειάς του : Η μητέρα του, η Αμάντα, έχοντας εγκαταλειφθεί από τον σύζυγό της, επιδιώκει με μανία τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά της. Η ανάπηρη αδελφή του, Λώρα, απομονώνεται και ζει μοναχικά, ενώ ο ίδιος ο Τομ απαρνείται τα μεγαλύτερα όνειρά του, για να συνεισφέρει στις οικογενειακές υποχρεώσεις. 

Όλοι τους ζουν εγκλωβισμένοι σε έναν «γυάλινο κόσμο». Κάποιος επισκέπτης, εν ονόματι Τζιμ, στον οποίο θα στηρίξουν όλες τους τις ελπίδες, θα τους απογοητεύσει.

Οι εξωτερικοί συντελεστές:


Αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία της παράστασης, καθώς και τον φωτισμό της, ο Γιώργος Νανούρης κατάφερε να διασαφηνίσει με μοναδικότητα την έντονη ευαισθησία των ηρώων του Ουίλιαμς, ενώ έδωσε έμφαση στις ψευδαισθήσεις που τους κατακλύζουν και τα απόκρυφα στοιχεία θλίψης που διαθέτουν. Με αυτόν τον τρόπο, οι θεατρικοί αυτοί χαρακτήρες παρουσιάστηκαν ως απλοί άνθρωποι του καθημερινού βίου, βοηθώντας τους θεατές να ταυτιστούν με τους προβληματισμούς και τα βιώματά τους, κάτι που αποτελούσε βαρύνοντα στόχο του σκηνοθέτη.

Μάλιστα, επετεύχθησαν η συναισθηματική φόρτιση και η έντονη συγκίνηση του κοινού, ιδιαίτερα στη σκηνή της Λώρα και του Τζιμ, ενώ άξιος σημείωσης και απόλυτου επαίνου κρίθηκε ο τρόπος, με τον οποίο παρουσιάστηκε το φιλί, ανάμεσα στους δύο ρόλους. Οι λάμπες, οι οποίες παρίσταναν τα γυάλινα ζωάκια της Λώρα, θεωρήθηκαν μια ιδιαίτερα καλή, σκηνοθετική επιλογή, η οποία εντυπωσίασε τους θεατές.

Η μετάφραση του Στέλιου Βαφέα αποτύπωσε εναργώς κάθε επιμέρους μήνυμα του έργου, που ο ίδιος ο συγγραφέας στόχευε να μεταλαμπαδεύσει.
Καθοριστικός για τη διέγερση του ενδιαφέροντος του κοινού κρίθηκε ο αρχικός μονόλογος του Τομ, ως αφηγητή της ιστορίας, αλλά και τα κωμικά σημεία του έργου, που αβίαστα κατόρθωσαν να προκαλέσουν το γέλιο των θεατών.







Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη ανέδειξαν με λιτότητα και σαφήνεια την εποχή, κατά την οποία εκτυλίσσεται το έργο, αλλά και τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, που δικαιολογούν τη δύσβατη ζωή των ηρώων, ενώ ενέτειναν τον ρεαλισμό και τη «λαϊκότητα» της ιστορίας. Η μουσική επιμέλεια του Θοδωρή Οικονόμου ενίσχυσε τον συναισθηματισμό του έργου και διευκόλυνε την εμπέδωση της εύθραυστης υπόστασης των χαρακτήρων.

Τα υπέροχα και άκρως καλοφτιαγμένα κοστούμια του οίκου «Deux Hommes» (των Γρήγορη Τριανταφύλλου και Δημήτρη Αλεξάκη) απέπνεαν την αστική αισθητική της εποχής του '30, ενώ προσέδωσαν στον κάθε ρόλο το ανάλογο ύφος, απεικονίζοντας, μάλιστα, και τα θεμελιώδη στοιχεία της προσωπικότητάς τους.



Οι ηθοποιοί:







Η Κάτια Δανδουλάκη ερμήνευσε με πηγαία αυθεντικότητα την Αμάντα Γουίνγκφιλντ, αναδεικνύοντας τους έντονους δεσμούς, που έχει η ίδια με τον παρελθόντα της βίο. Η Αμάντα, για να διαφυλάξει τον εαυτό της από τα παροντικά δεινά και τη δυστυχία, που κρύβει μέσα της, προσπαθώντας να μην την αποκαλύψει σε κανέναν, έρχεται σε ανάμνηση των νεανικών της χρόνων, βρίσκοντας ένα είδος καταφυγίου σε απατηλές ψευδαισθήσεις.


Παράλληλα, γίνεται υπερπροστατευτική απέναντι στα παιδιά της και παρεμβαίνει στη ζωή τους, πασχίζοντας να εξασφαλίσει για αυτά «τύχη, ευτυχία, επιτυχία». Η εξαίρετη κίνηση της ηθοποιού, σε συνδυασμό με την περίτεχνη εναλλαγή συναισθημάτων, εξέφρασαν τα παραπάνω στοιχεία του ρόλου με ευφυέστατο - καλλιτεχνικά - τρόπο.










Ενσαρκώνοντας την ευάλωτη και ανασφαλή Λώρα, η Ιωάννα Παππά κέντρισε τον αμέριστο θαυμασμό του θεατρόφιλου κοινού με τη νωχελική της ερμηνεία. Κατάφερε να προβάλει την παιδική αθωότητα του χαρακτήρα και τους μεγάλους του φόβους για τη ζωή.

Κυρίως, όμως, τόνισε το σύμπλεγμα κατωτερότητας που κατέχει, λόγω της αναπηρίας του, και τις πληγές που αποκόμισε από θλιβερές στιγμές, οι οποίες τον οδήγησαν στη δημιουργία ενός δικού του μικρόκοσμου για την αυτοπροστασία του.

Αναντίρρητα, βέβαια, την πιο συγκινητική στιγμή της παράστασης αποτέλεσε η σκηνή που η Λώρα, χάρη στον Τζιμ, αντλεί για πρώτη φορά θάρρος και τόλμη, ώστε «να ανοίξει τα φτερά της» και «να πετάξει ψηλά» . Τον ρόλο αυτόν συμπόνεσε και αγάπησε κάθε θεατής και αυτό οφείλεται περίτρανα στη χαρισματική Ιωάννα Παππά.









Τον ρόλο του εκρηκτικού Τομ ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, εκφράζοντας τη μεγάλη του επιθυμία να ακολουθήσει τα όνειρά του και να δραπετεύσει από τη δυστυχισμένη και μονότονη καθημερινότητα.

Διατύπωσε με καθαρότητα τα ψυχικά του τραύματα και τα συναισθήματα οργής, που ο ρόλος νιώθει απέναντι στη μητέρα του, ενώ εξέφρασε και την καταπίεσή του να προτάσσει τις οικογενειακές του αρμοδιότητες έναντι των βαθύτερων επιθυμιών του.

Οι μονόλογοί του, στους οποίους
φανερώνεται η μεγάλη του λύπη, καθώς αφηγείται την ιστορία της οικογένειάς του, οδήγησαν το θεατρικό κοινό σε μεγάλη συγκίνηση και κρίθηκαν αρίστως ερμηνευμένοι.

Ωστόσο, σε τακτά διαστήματα της παράστασης, τα έντονα ξεσπάσματα θυμού, τα οποία εκδήλωσε ο ηθοποιός - ως Τομ - θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υπέρ το δέον, με συνέπεια να στερηθούν του απαραίτητου βάθους. (Εξαιρείται η σκηνή που ο Τομ επιστρέφει μεθυσμένος στο σπίτι του, στην οποία ο μεγάλος βαθμός έντασης δικαιολογήθηκε)








Ο Ρένος Ρώτας κλήθηκε να υποδυθεί τον Τζιμ, τον φίλο και συνάδελφο του Τομ, που προσκαλείται στο σπίτι των Γουίνγκφιλντ και στον οποίο η Αμάντα εναποθέτει - εις μάτην - όλες της τις ελπίδες για την αποκατάσταση της Λώρα. Ο ηθοποιός διατύπωσε μοναδικά τη ζωντάνια, την κοινωνικότητα και την ευγλωττία του χαρακτήρα, ενώ οι κινήσεις του ταίριαζαν απόλυτα στην ευκινησία και την ευδιαθεσία του.


Στη σκηνή, μάλιστα, που ο Τζιμ επιχειρεί να ελευθερώσει τη Λώρα από τη δειλία της, ο Ρένος Ρώτας φόρτισε τους θεατές με ισχυρά συναισθήματα τρυφερότητας και θαλπωρής. Στη συνέχεια, η αναθεώρηση της συμπεριφοράς του ρόλου απέναντι στην αδελφή του φίλου του, σε συνδυασμό με το άγχος, την αμηχανία και την ενοχή που αισθάνθηκε εκ των υστέρων, εκφράστηκαν με πλήρη ενάργεια και αξιοπρόσεκτη ευθύτητα.





Επίλογος:










Το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς και τα πολυδιάστατα μηνύματά του αναβίωσαν, μέσω της συγκεκριμένης παράστασης, με αυθεντικότητα, συναισθηματισμό και καλαισθησία. 

Το θεατρόφιλο κοινό αντιλήφθηκε τους προβληματισμούς των ηρώων και συναισθάνθηκε ολοκληρωτικά την εύθραυστη στάση τους, απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις. Οι ηθοποιοί και οι εξωτερικοί συντελεστές συνέβαλαν στη διαμόρφωση ενός αρμονικού και ισορροπημένου αποτελέσματος, που αισίως κατάφερε να πλησιάσει την αρτιότητα.

Πληροφορίες σχετικά με την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ

Διαβάστε Επίσης:

• ΗΛΕΚΤΡΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
• ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΜΑΡΤΟΥΡΑΝΟ
• ΖΟΡΜΠΑΣ
• Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΟ
• ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ
• Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ