Καληνύχτα, κύριε Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε αναμφισβήτητα μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένας ηγέτης που κατάφερε να πάρει στα χέρια του ένα κόμμα του 3% και να το οδηγήσει στην εξουσία, ανατρέποντας το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό. Ήταν το πρόσωπο που έδωσε φωνή σε μια κοινωνία πληγωμένη από την κρίση και το μνημονιακό αδιέξοδο. Ωστόσο, η ιστορία δεν γράφεται μόνο με τις κορυφές, αλλά και με τις πτώσεις. Και η πτώση του Τσίπρα, ιδιαίτερα μετά την παραίτησή του, μοιάζει περισσότερο με τραγική αυτοκαταστροφή παρά με ηρωικό φινάλε.

Η σημερινή του εμφάνιση στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που εδώ και καιρό έχει χάσει τον δημοκρατικό του χαρακτήρα, αποτελεί την επίσημη υπογραφή του πολιτικού του θανάτου. 

Ο άνθρωπος που παραιτήθηκε για να "αφήσει χώρο" στο νέο κύμα, φαινομενικά αποδεχόμενος την ανάγκη ανανέωσης, ποτέ δεν στήριξε ουσιαστικά αυτό το νέο κύμα. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή φάνηκε να επιθυμεί να το ελέγξει, να το χειραγωγήσει. Ο Στέφανος Κασσελάκης, το νέο πρόσωπο που έφερε ενθουσιασμό και ανανέωση σε έναν κουρασμένο ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκε ποτέ πραγματική στήριξη από τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι του έδωσε χώρο να αναδειχθεί.

Ο Τσίπρας, αντί να αφήσει τη δημοκρατία να λειτουργήσει και να σεβαστεί την επιλογή των 150.000 ανθρώπων που στήριξαν τον Κασσελάκη, επέλεξε να παίξει το παιχνίδι του μαριονετίστα. Ήθελε μια ηγεσία που θα εκτελούσε πιστά τις εντολές του, έναν άνθρωπο που θα λειτουργούσε ως επέκταση της δικής του πολιτικής βούλησης. 

Όταν αυτό δεν έγινε, όταν ο Κασσελάκης επιχείρησε να χαράξει τη δική του πορεία, ο Τσίπρας αντέδρασε με τρόπο που θύμιζε περισσότερο σταλινικές πρακτικές παρά τις αρχές της δημοκρατίας. Μεθοδεύσεις, πιέσεις και βία, πολιτική και ψυχολογική, επιστρατεύθηκαν για να υπονομευθεί ο νέος αρχηγός, αγνοώντας προκλητικά τη βούληση της βάσης.

Ο άνθρωπος που κάποτε ενέπνεε με τη ρητορική του και την υποτιθέμενη αγωνιστικότητά του, κατέληξε να παίζει παιχνίδια εξουσίας στις πλάτες του κόσμου που τόσα χρόνια τον στήριξε. 

Ο Τσίπρας δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο ηγέτης πρέπει να ξέρει πότε να αποχωρεί με αξιοπρέπεια. Η παραίτησή του ήταν προσχηματική και η επιστροφή του στις κομματικές διαδικασίες αποκάλυψε έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξουσία και τον έλεγχο παρά για το κοινό καλό.

Η τραγωδία του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ότι έπεσε. Είναι ότι δεν μπόρεσε να σεβαστεί την πτώση του, να την αποδεχθεί και να αφήσει την ιστορία να τον θυμάται για όσα πέτυχε, αντί για όσα κατέστρεψε. Καληνύχτα, λοιπόν, κύριε Τσίπρα εσείς επιλέξατε τον πολιτικό σας θάνατο η ιστορία, όμως, δεν συγχωρεί και ούτε ο λαός που σας πίστεψε...