Στα Παρασκήνια: Αναβρασμός στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας εξαιτίας των αγροτικών κινητοποιήσεων* Ο… περιοδεύων θίασος «Ιθάκη» ξεκινά εξορμήσεις στη χώρα* Καραμανλής – Σαμαράς προκαλούν για ακόμη μια φορά εκνευρισμό στο Μαξίμου

Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!

Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και ένα καλό και όμορφο Σαββατοκύριακο σε όλες και όλους!

Αν η εβδομάδα που πέρασε είχε τίτλο, εύκολα θα μπορούσαμε να πούμε ότι άνετα θα ήταν «τι ζούμε σε αυτή τη χώρα;». Και το λέω αυτό χωρίς καμία δόση υπερβολής, γιατί πραγματικά όποιος παρακολούθησε έστω και επιφανειακά την επικαιρότητα, είδε σκηνές που κανονικά δεν θα έπρεπε να χωράνε σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία του 2025.

Επεισόδια στην Κρήτη με αγρότες και δυνάμεις των ΜΑΤ, εικόνες που έκαναν τον γύρο του διαδικτύου με αγρότες να κυνηγούν τα ΜΑΤ με κατσούνες, την οργή να ξεχειλίζει και την κυβέρνηση να παρακολουθεί αμήχανα, προσπαθώντας εκ των υστέρων να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Την ίδια στιγμή, το επικοινωνιακό αφήγημα του «θέλουμε διάλογο» κατέρρεε με πάταγο. Γιατί διάλογος δεν γίνεται με δελτία Τύπου και δηλώσεις στα κανάλια. Όταν οι αγρότες πήγαν προς το γραφείο του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, του Κώστα Τσιάρα, για να κάνουν –όπως έλεγαν– αυτόν τον περιβόητο διάλογο, η απάντηση του κράτους ήταν κλούβες, ασπίδες και κλειστοί δρόμοι. Δηλαδή, από τη μία «ελάτε να συζητήσουμε» και από την άλλη «μην τολμήσετε να πλησιάσετε». Κάπως έτσι δεν σβήνει η οργή· φουντώνει.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και τις συλλήψεις από την Οικονομική Αστυνομία στην Κρήτη, με αποκαλύψεις για άτομα που –όπως φαίνεται– είχαν στήσει ολόκληρη εγκληματική οργάνωση γύρω από τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Ένα σκάνδαλο που μυρίζει σήψη από μακριά και δείχνει ότι το πάρτι με τα ευρωπαϊκά χρήματα δεν ήταν ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο. Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, εγώ θέλω να σταθώ σε ένα και μόνο γεγονός. Ένα γεγονός που, αν το δεις ψύχραιμα, συμπυκνώνει όλη την παθογένεια του πολιτικού και θεσμικού μας συστήματος.

Αναφέρομαι φυσικά στην κατάθεση του περιβόητου «Φραπέ», κατά κόσμον Γιώργου Ξυλούρη, στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Του ανθρώπου που τις προηγούμενες ημέρες διατυμπάνιζε δεξιά κι αριστερά ότι αν πάει να καταθέσει και πει όσα ξέρει «θα τρέχουν πολλοί».

Του ανθρώπου που άφηνε υπονοούμενα, καλλιεργούσε φόβο και δημιουργούσε την αίσθηση ότι κρατάει στα χέρια του βόμβες έτοιμες να σκάσουν. Και τι έγινε τελικά όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας; Ο ίδιος άνθρωπος άρχισε αυθαίρετα να επικαλείται το… δικαίωμα της σιωπής.

Και εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Διότι, όπως επισήμαναν και νομικοί στα τηλεοπτικά πάνελ, σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής δεν πας όποτε θες, δεν μιλάς όποτε θες και σίγουρα δεν επιλέγεις τι θα απαντήσεις και τι όχι σαν να βρίσκεσαι σε καφενείο.

Παρ’ όλα αυτά, ο κύριος «Φραπές» –ή «τζιτζι», όπως είπε ότι είναι το νέο του παρατσούκλι– στις ελάχιστες απαντήσεις που έδωσε ήταν εριστικός, ειρωνικός και προκλητικός. Όχι απλώς δεν σεβάστηκε τη διαδικασία, αλλά έδειξε να την περιφρονεί.

Το αποκορύφωμα, όμως, ήρθε με το περιστατικό που κατήγγειλε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σύμφωνα με την καταγγελία της, τον άκουσε αργότερα στους διαδρόμους της Βουλής να λέει πως «θα της στρίψει το λαρύγγι» και ότι «δεν θα την αφήσει να τον βάλει φυλακή». 

Μιλάμε για ευθεία απειλή, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, από έναν άνθρωπο που μόλις έχει καταθέσει σε εξεταστική επιτροπή για ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο. Και εδώ θα περίμενε κανείς το αυτονόητο: άμεση κινητοποίηση των αρχών, καταγραφή του περιστατικού, εφαρμογή της διαδικασίας.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως είπε η ίδια, δεν το άφησε να περάσει έτσι. Κίνησε γη και ουρανό, πήρε μέχρι και την Άμεση Δράση, ζητώντας να σταλεί περιπολικό για να συλληφθεί ο «Φραπές» και να δοθεί κατάθεση, όπως προβλέπεται. Και τι συνέβη;

Όταν αργότερα το περιπολικό έφτασε στον τηλεοπτικό σταθμό Kontra, όπου εκείνη έδινε συνέντευξη, κάποιος –ποιος άραγε;– φαίνεται ότι έδωσε εντολή να φύγει. Το περιπολικό αποχώρησε και δεν πήρε ποτέ κατάθεση. Ούτε καταγραφή, ούτε διαδικασία, ούτε τίποτα.

Και κάπου εδώ επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα: τι ζούμε; Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη χώρα; Όταν αγρότες κυνηγιούνται με τα ΜΑΤ, όταν σκάνδαλα δισεκατομμυρίων αντιμετωπίζονται με μισόλογα, όταν μάρτυρες σε εξεταστικές επιτροπές απειλούν πολιτικούς και φεύγουν ανενόχλητοι, τότε το πρόβλημα δεν είναι απλώς πολιτικό.

Είναι βαθιά θεσμικό. Και το δεύτερο, ακόμα πιο ανησυχητικό ερώτημα είναι: τι άλλο θα ζήσουμε; Γιατί αν αυτά θεωρούνται «κανονικότητα», τότε το επόμενο επεισόδιο ίσως να είναι ακόμα πιο σκοτεινό. Και δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί πια να πει με σιγουριά ότι τον εκπλήσσει.

Ο… περιοδεύων θίασος «Ιθάκη» ξεκινά εξορμήσεις στη χώρα

Όπως σας έχω αναφέρει και στο παρελθόν, αμέσως μετά την παρουσίαση του βιβλίου του ο Αλέξης Τσίπρας θα ξεκινήσει εξορμήσεις σε όλη την επικράτεια. Μαθαίνω λοιπόν ότι οι πληροφορίες αυτές ισχύουν κατά γράμμα και ότι το σχέδιο έχει ήδη μπει σε ράγες, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Ο πρώην Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να «οργώσει» τη χώρα, παρουσιάζοντας το βιβλίο του Ιθάκη μέσα από εκδηλώσεις που θα διοργανώνονται υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου του, σε μια προσπάθεια που μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Στο παρασκήνιο, άλλωστε, κανείς δεν κρύβει ότι αυτή η περιοδεία δεν είναι απλώς μια σειρά βιβλιοπαρουσιάσεων. Είναι μια καλά σχεδιασμένη πολιτική πρόβα, ένα τεστ αντοχών και απήχησης, μια απόπειρα να μετρηθεί η δυναμική του Αλέξη Τσίπρα στην κοινωνία, μακριά –υποτίθεται– από κομματικές ταμπέλες, αλλά με ξεκάθαρο πολιτικό αποτύπωμα. Η «Ιθάκη» λειτουργεί ως όχημα, ως πρόσχημα αν θέλετε, για να ξαναστηθεί μια σχέση που έχει διαρραγεί εδώ και χρόνια με μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.

Πρώτος σταθμός αυτής της περιοδείας, όπως μαθαίνω, θα είναι η Πάτρα. Και η επιλογή μόνο τυχαία δεν είναι. Για τον Αλέξη Τσίπρα η Αχαΐα έχει έντονη συμβολική σημασία, καθώς το 2019 ήταν μία από τις τρεις εκλογικές περιφέρειες στις οποίες κατέβηκε υποψήφιος.

Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε τη μάχη της επιβίωσης ώστε να παραμείνει στην διακυβέρνηση της χώρας. Η επιστροφή του στην Πάτρα, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια στάση περιοδείας· είναι μια προσπάθεια επανασύνδεσης με ένα παλιό πολιτικό αποτύπωμα που σήμερα μοιάζει ξεθωριασμένο.

Μαθαίνω επίσης ότι στο επιτελείο του πρώην Πρωθυπουργού αντιμετωπίζουν αυτή την περιοδεία σαν κάτι πολύ περισσότερο από μια επικοινωνιακή κίνηση. Θέλουν να δουν ποιος θα έρθει, ποιος θα χειροκροτήσει, ποιος θα μείνει αδιάφορος και –κυρίως– ποιος δεν θα εμφανιστεί καν. 

Οι αίθουσες, τα βλέμματα, οι αντιδράσεις του κόσμου, ακόμη και τα πηγαδάκια μετά το τέλος των εκδηλώσεων, θα καταγράφονται με προσοχή. Γιατί από αυτά θα βγουν συμπεράσματα για το αν και πότε μπορεί να στηθεί ο επόμενος πολιτικός φορέας.

Ο χαρακτηρισμός «περιοδεύων θίασος» δεν είναι τυχαίος. Κάθε εκδήλωση θα έχει σκηνικό, αφήγημα, πρωταγωνιστή και δευτεραγωνιστές. Ο Τσίπρας στο κέντρο, το βιβλίο στο προσκήνιο, οι παλιές αναφορές στο παρασκήνιο και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Ένα μέλλον που ακόμη δεν έχει όνομα, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα αργήσει να αποκτήσει. Και όσο η Ιθάκη ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, τόσο το πολιτικό ερώτημα θα γίνεται πιο πιεστικό: πότε θα έρθει η επιστροφή με το νέο του φορέα που όπως μαθαίνω υπάρχουν υψηλές πιθανόητες να λέγεται «Εθνική Πυξίδα» ;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η περιοδεία αυτή δεν γίνεται για τη λογοτεχνία. Γίνεται για την πολιτική. Και όσοι παρακολουθούν από κοντά τις κινήσεις του πρώην Πρωθυπουργού γνωρίζουν καλά ότι κάθε στάση, κάθε πόλη και κάθε χειροκρότημα θα μετρήσει. Οι εξορμήσεις ξεκινούν. Τα συμπεράσματα θα ακολουθήσουν.

Καραμανλής – Σαμαράς προκαλούν εκνευρισμό στο Μαξίμου για ακόμη μια φορά

Μου λένε ότι η παρουσία των δύο πρώην Πρωθυπουργών, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, μαζί με τον άλλοτε κυβερνητικό εταίρο του τελευταίου, Ευάγγελο Βενιζέλο, στην εκδήλωση για τα 10 χρόνια της εφημερίδας «Δημοκρατία», προκάλεσε για ακόμη μία φορά έντονο εκνευρισμό στο Μέγαρο Μαξίμου. Και όχι άδικα.

Γιατί μπορεί τυπικά να επρόκειτο για μια επετειακή εκδήλωση ενός μέσου ενημέρωσης, ουσιαστικά όμως εξελίχθηκε σε μια άτυπη επίδειξη ισχύος του λεγόμενου «παλαιού πολιτικού συστήματος» απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η εικόνα από μόνη της ήταν αρκετή για να σηκώσει συναγερμό: Καραμανλής, Σαμαράς και Βενιζέλος στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα, μπροστά σε κοινό που μόνο φιλικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί προς το Μαξίμου. 

Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς αυτή τη φορά να μην πήρε τον λόγο –και αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν– όμως το μήνυμα είχε ήδη σταλεί. Τον ρόλο των «ομιλητών» ανέλαβαν ο Κώστας Καραμανλής και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, και το έκαναν με τρόπο που μόνο αδιάφορος δεν πέρασε.

Και οι δύο εξαπέλυσαν πυρά κατά της κυβέρνησης, χωρίς να χρειαστεί να υψώσουν τους τόνους. Με αιχμές για τη λειτουργία των θεσμών, για τη δημοκρατία, για την κοινωνική πίεση που μεγαλώνει, για την αποξένωση της πολιτικής από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Δεν μίλησαν σαν «παλαίμαχοι» που κοιτούν το παρελθόν, αλλά σαν πρόσωπα που θέλουν να θυμίσουν ότι έχουν λόγο, παρουσία και –κυρίως– ακροατήριο.

Στο Μαξίμου, όπως μου μεταφέρουν, η ενόχληση δεν είχε να κάνει μόνο με το περιεχόμενο των παρεμβάσεων. Είχε να κάνει κυρίως με τον συμβολισμό. Διότι όταν δύο πρώην Πρωθυπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και ένας πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν μαζί, εμφανίζονται στο ίδιο κάδρο και ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι σαφές: ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει απέναντί του μόνο την τυπική αντιπολίτευση, αλλά και «εσωτερικά» κέντρα που δεν κρύβουν πλέον τη δυσαρέσκειά τους.

Ιδιαίτερα η παρουσία Καραμανλή και Σαμαρά στον ίδιο χώρο, έστω και χωρίς κοινή ομιλία, θεωρείται από πολλούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο κάτι σαν «σιωπηρή συμμαχία». 

Μια υπενθύμιση ότι οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί μπορεί να έχουν τις διαφορές τους, αλλά όταν πρόκειται για τον Μητσοτάκη, τα όρια θολώνουν. Και το γεγονός ότι ο Σαμαράς επέλεξε αυτή τη φορά να σιωπήσει, ενώ το τελευταίο διάστημα έχει μιλήσει όσο ποτέ, ερμηνεύεται ως συνειδητή κίνηση: άφησε άλλους να κάνουν τη δουλειά, κρατώντας ο ίδιος χαμηλό προφίλ αλλά ψηλά την ένταση.

Στο παρασκήνιο λέγεται ότι στο Μαξίμου επικρατεί εκνευρισμός όχι μόνο για το «τι ειπώθηκε», αλλά και για το «τι μπορεί να ακολουθήσει». Γιατί κάθε τέτοια δημόσια συνύπαρξη ενισχύει τα σενάρια για πολιτικές διεργασίες, για παρασκηνιακές συνεννοήσεις, για κινήσεις που δεν έχουν ακόμη φανεί αλλά ετοιμάζονται. Και σε μια περίοδο που η κυβέρνηση πιέζεται από κοινωνικά προβλήματα, σκάνδαλα και φθορά, τέτοιες εικόνες δεν περνούν απαρατήρητες.

Το σίγουρο είναι ένα: Καραμανλής και Σαμαράς, ακόμη και όταν δεν μιλούν οι ίδιοι, καταφέρνουν να προκαλούν πονοκέφαλο στο Μαξίμου. Και όσο συνεχίζουν να εμφανίζονται σε τέτοιες εκδηλώσεις, στέλνοντας μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες, ο εκνευρισμός αυτός δύσκολα θα κοπάσει.

Αναβρασμός στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας εξαιτίας των αγροτικών κινητοποιήσεων

Για να γνωρίζετε, στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί έντονος αναβρασμός και νευρικότητα, με τους κυβερνητικούς βουλευτές να βρίσκονται πλέον με την πλάτη στον τοίχο εξαιτίας των αγροτικών κινητοποιήσεων που εδώ και δύο εβδομάδες έχουν παραλύσει τη χώρα.

Τα μπλόκα σε εθνικές οδούς στήνονται το ένα μετά το άλλο, οι εικόνες από τρακτέρ να κλείνουν κομβικά σημεία επαναφέρουν μνήμες άλλων εποχών και το κλίμα στην ύπαιθρο είναι εκρηκτικό, καθώς τα προβλήματα των αγροτών δεν είναι ούτε πρόσκαιρα ούτε επιφανειακά.

Η ευλογιά των αιγοπροβάτων έχει πλήξει καίρια ολόκληρες περιοχές, με παραγωγούς να βλέπουν το ζωικό τους κεφάλαιο να αφανίζεται και το εισόδημά τους να εξαϋλώνεται μέσα σε λίγους μήνες. 

Την ίδια στιγμή, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των επιδοτήσεων, σε συνδυασμό με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, έχουν γονατίσει οικονομικά χιλιάδες αγρότες που περίμεναν αυτά τα χρήματα για να επιβιώσουν. Όταν το κράτος δεν πληρώνει, οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι τράπεζες πιέζουν και η αγανάκτηση μετατρέπεται εύκολα σε οργή.

Αυτό το κλίμα το εισπράττουν πλέον άμεσα οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι –όπως μου μεταφέρεται– αποφεύγουν ακόμα και να περάσουν από τις εκλογικές τους περιφέρειες. 

Τηλέφωνα δεν απαντώνται, ραντεβού ακυρώνονται, κομματικά γραφεία λειτουργούν με μισά ρολά, καθώς κανείς δεν θέλει να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με εξαγριωμένους αγρότες που ζητούν απαντήσεις και λύσεις εδώ και τώρα. Η εικόνα κυβερνητικών βουλευτών «εξόριστων» από τις ίδιες τους τις περιφέρειες μόνο τυχαία δεν είναι και δείχνει το μέγεθος της πολιτικής φθοράς.

Η δυσαρέσκεια αυτή έχει αρχίσει να εκφράζεται πλέον ανοιχτά και εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας και πολλές φωνές ζητούν από τον Πρωθυπουργό να εξετάσει ακόμη και το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών εντός του 2026, με το επιχείρημα ότι η κατάσταση στην κοινωνία χειροτερεύει και όσο περνά ο χρόνος τόσο η φθορά θα γίνεται μη αναστρέψιμη. 

Πρόκειται για ένα σενάριο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλει να ακούει ούτε για αστείο, καθώς γνωρίζει καλά ότι μια εκλογική αναμέτρηση υπό αυτές τις συνθήκες εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πιο επικίνδυνο σημείο για την κυβέρνηση. Διότι όσο ο Πρωθυπουργός κλείνει τα αυτιά του στις εσωτερικές προειδοποιήσεις, τόσο αυξάνεται η αίσθηση αδιεξόδου μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Και σε τέτοιες συνθήκες, τα σενάρια αποσταθεροποίησης παύουν να είναι θεωρητικά.

Ο Αντώνης Σαμαράς παραμονεύει, όπως μου λένε άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, και το μόνο που χρειάζεται είναι να ανακοινώσει επισήμως τη δημιουργία του κόμματος που εδώ και καιρό ψιθυρίζεται ότι ετοιμάζει.

Αν αυτό συμβεί, πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές –ιδίως από αγροτικές και λαϊκές περιφέρειες– δεν θα δυσκολευτούν να κάνουν το βήμα και να τον ακολουθήσουν, βλέποντας σε αυτόν μια πολιτική διέξοδο και έναν τρόπο πολιτικής επιβίωσης. 

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα σήμαινε απλώς εσωκομματικό πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και, τελικά, σε πτώση της κυβέρνησης.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις λειτουργούν ως καταλύτης. Δεν είναι η αιτία όλων των προβλημάτων, αλλά το σημείο όπου συναντιούνται η κοινωνική αγανάκτηση, η πολιτική φθορά και οι εσωτερικές ρωγμές. 

Και όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, τότε οι εξελίξεις μπορεί να είναι πολύ πιο γρήγορες και πολύ πιο δραματικές απ’ όσο υπολογίζουν στο Μέγαρο Μαξίμου.