Συναυλία για τα Τέμπη: Η οργή λαού στο Καλλιμάρμαρο που ακούστηκε μέχρι το Μαξίμου

Συγκλονιστικές στιγμές εκτυλίχθηκαν επί πάνω από πέντε ώρες στο Καλλιμάρμαρο, στη μεγάλη συναυλία μνήμης για τα Τέμπη, καθώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωπο, με υψωμένες γροθιές, τραγούδησαν για τα θύματα, ζητώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα. 

Οι φωνές τους ακούστηκαν στον ουρανό της Αθήνας, της Ελλάδας ολόκληρης μέσω του live streaming, ενώ το βροντερό μήνυμα έφτασε φυσικά και λίγο πιο δίπλα, στο Μαξίμου.

Χαρακτηριστικά ήταν τα πανό και τα πλακάτ που εμφανίστηκαν στη συναυλία για τα Τέμπη το βράδυ της Παρασκευής. «Τι θα έλεγαν αν στο τρένο μέσα ήταν τα παιδιά τους;», ήταν ένα από αυτά. «ΔΙΚΑΙΟΣΗΝΗ για του 57 νεκρούς» και «Τι θα λέγαν αν στο τρένο μέσα ήταν μέσα τα παιδιά τους;», δύο ακόμη. Ένα άλλο μήνυμα έγραφε: «Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Αλλά και το πανό «Όλων των νεκρών είμαστε η φωνή».

Για τα θύματα των Τεμπών ανέβηκαν στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου (με σειρά εμφάνισης) οι: Λουδοβίκος των Ανωγείων, Κοινοί Θνητοί, Δημήτρης Μυστακίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Τάνια Τσανακλίδου, Σωκράτης Μάλαμας, Ιουλία Καραπατάκη, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάρθα Φριντζήλα, Γιάννης Λίταινας, Αλέξανδρος Κτιστάκης.

Την αυλαία της μεγάλης συναυλίας για τα θύματα των Τεμπών έκλεισε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Η βραδιά ξεκίνησε στις 19:00, με τους διοργανωτές της μεγάλης συναυλίας να τονίζουν:

«Μακάρι να μην χρειαζόταν να είμαστε εδώ απόψε, να βρισκόμασταν με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, όλοι ζωντανοί. Μνημονεύουμε τους ανθρώπους που άδικα έφυγαν τόσο νωρίς. Ας ζήσουμε μια βραδιά ένωση και οι φωνές μας να φτάσουν στα άστρα»

Την αυλαία της συγκινητικής αυτής βραδιάς μνήμης άνοιξε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων με ένα τραγούδι που έγραψε ο ίδιος την επόμενη μέρα των Τεμπών. Τίτλος του «Το πικραμύγδαλο του Μάρτη».

«Όρκο βαρύ σου δίνουμε να ακούσουν οι ουρανοί πως θα δικαιωθούμε ό,τι και να γενεί…» είπε ο Λουδοβίκος και άνοιξε τη βραδιά.
Κοινοί Θνητοί: Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους λαούς που βασανίζονται

Τη σκυτάλη πήραν οι Κοινοί Θνητοί και μαζί με τον Δημήτρη Μυστακίδη τραγούδησαν το κοινό τους τραγούδι «Είμαι από τα παιδιά». Στη συνέχεια το συγκρότημα που έδωσε έντονη πολιτική δόνηση στην ατμόσφαιρα από νωρίς, είπε το τραγούδι «Τι περιμένουμε» και ακολούθησαν τα «Όμως», «Ακρόαση», «Τραγούδια μας» και «Του κόσμου οι λαοί».

Από τη βραδιά αυτή δεν έλειψε το «Πες στους δικούς μου /Ότι θ’ αργήσω απόψε/ Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς / Το τελευταίο εισιτήριο κόψε», το τραγούδι, «Θ’αργήσω απόψε» που ακούστηκε σε όλες τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη.

Φοίβος Δεληβοριάς: «Σε όσους ανεβαίνουν ψηλά για να κρύβονται καλύτερα»

«Η δικαιοσύνη κυλάει από τα μάτια μας» είπε ο Φοίβος Δεληβοριάς ανεβαίνοντας στη σκηνή με το «Απόψε είμαι κοντά σου». «’Ό,τι τραγουδήσουμε σήμερα είναι αφιερωμένα στους γονείς και συγγενείς που προχωράνε μέσα σε ένα απόλυτο δικαστικό σκοτάδι και για δουν που βρίσκεται κρυμμένη η ευθύνη».

Ο Δεληβοριάς αφιέρωσε την «Άγρια Ορχιδέα» σε όσους ανεβαίνουν ψηλά για να κρύβονται καλύτερα. «Στις βουλευτικές ασυλίες και στον νόμο περί ευθύνης υπουργών, στους εθνικούς μας ανευθυνο-υπεύθυνους, στο λουλουδάκι που ευδοκιμεί στα ξύλινα πατώματα…». Ακολούθησε ο «Καθρέφτης» και ένα τραγούδι που έγραψε ο καλλιτέχνης το προηγούμενο βράδυ και το αφιέρωσε στους γονείς των θυμάτων. Μέσα στο τραγούδι ξεχωρίζει και η φράση «θα σε πάρω όταν φτάσω».

Τάνια Τσανακλίδου: «Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή»

Καταιγιστική, ως συνήθως, η Τάνια Τσανακλίδου ανέβηκε στη σκηνή λέγοντας: «Στέκομαι εδώ με μεγάλη συγκίνηση και σεβασμό στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το καταραμένο βράδυ και στους δικούς τους ανθρώπους. Είμαι εδώ μαζί σας για να φωνάξουμε πως δεν ξεχνάμε, δε θα ξεχάσουμε και δε θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή». Ξεκίνησε με το «Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο» σε στίχους και μουσική Γιώργου Ανδρέου. Το τραγούδι «Σιωπή» από τα Ξύλινα Σπαθιά ακολούθησε.

Η Τάνια Τσανακλίδου διάβασε μία επιστολή μιας κοπέλας… και μεταξύ άλλων μας παρότρυνε: “Ας γίνουμε εμείς το φως με το να παίρνουμε θέση, αλλά πάνω από όλα με το να υπερασπιζόμαστε την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο το αύριο”….

Μαρία Καρυστιανού: «Δε θα ξεχάσουμε ποτέ»

Στη σκηνή ανέβηκε ο Σωκράτης Μάλαμας, και ακολούθησε το μήνυμα της Μαρίας Καρυστιανού: «Δεν ξεχνάμε, δε θα ξεχάσουμε ποτέ, όλοι εμείς είμαστε πλέον ένα, νιώθουμε και επιθυμούμε το ίδιο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικό αφού αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά παραμένει ελεύθερο να σκοτώνει ξανά και ξανά. Ε λοιπόν ποτέ ξανά. Σας ευχαριστούμε από τα βάθη στης καρδιάς μας και μέχρι τους ουρανούς που είστε δίπλα μας. Σήμερα όλη η Ελλάδα τραγουδάει, τόσο δυνατά που σίγουρα ακουγόμαστε στους ουρανούς. Σήμερα όλη η Ελλάδα είναι μία ανοιχτή αγκαλιά για τους αδικοχαμένους μας. Η αγκαλιά αυτή θα είναι πάντα ανοιχτή μέχρι τη δικαίωση και ακόμα παραπέρα».

Ο Σωκράτης Μάλαμας πήρε τη σκυτάλη και τραγούδησε με την Ιουλία Καραπατάκη τα «Παιδιά στην Πλατεία». Η Ιουλία μόνη της ερμήνευσε τα «Φύλλα Αλκαλικά» του Μανώλη Λιδάκη και ακολούθησε το «Για την Ελλάδα»που ο Σωκράτης Μάλαμας το αφιέρωμα στο χώμα που πατάμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Μετά τους “Μύστες της Ερήμου” ήρθε η ώρα για το τραγούδι που πολλές φορές έχει συνδεθεί με την τραγωδία στα Τέμπη… «Η κοιλάδα των Τεμπών».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Μακάρι να ζούσαν και να μην γινόταν αυτή η συναυλία»

«Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους και όλες που ήρθατε για να στηρίξετε την προσπάθεια που είναι για δικαιοσύνη και στη μνήμη των συνανθρώπων μας που χάθηκαν στα Τέμπη. Μακάρι να ζούσαν και να μη γινόταν αυτή η συναυλία» είπε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τραγουδώντας το “San Michele” και το κοινό τον αποθέωσε. Συνέχισε με τον «Τειρεσία» και ακολούθησε η Μάρθα Φρινζήλα με ασπρόμαυρο μαντήλι παλαιστινιακό στο «Θα με δικάσει».

Ακολούθησε η «Αδέσποτη Ζωή» που ο Θανάσης αφιέρωσε σε όλες τις αδέσποτες ζωές. Ο Αλέξανδρος Κτιστάκης πήρε τη σκυτάλη με το «Σκέψη Μου Ξημερωμένη» και το «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι» και ο Γιάννης Λίταινας είπε συγκλονιστικά τον «Κήπο της Εδέμ».