Στα Παρασκήνια: Η αλαζονεία της κυβέρνησης θα είναι και το τέλος της* Θα μπορούσε μια πρόταση μομφής να ρίξει την Κυβέρνηση;* Αν η Μαρία Καρυστιανού μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών έφτιαχναν κόμμα, θα έβγαιναν παμψηφεί

Αποκαλύπτουμε όλα τα πολιτικά παρασκήνια! Από τους διαδρόμους της Βουλής και τα υπουργικά γραφεία, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις σε πρεσβείες και τα παζάρια στα κομματικά επιτελεία. Μάθε πρώτος για τις αθέατες διαπραγματεύσεις, τις κρυφές συμμαχίες και τις εσωτερικές πληροφορίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό, για να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις!

Καλή σας ημέρα φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες και ένα καλό και όμορφο Σαββατοκύριακο!

Η αλαζονεία της κυβέρνησης θα είναι και το τέλος της

Μαθαίνω ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βαδίζει ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή της, όχι επειδή υπάρχει κάποια ισχυρή αντιπολίτευση που να την απειλεί, αλλά εξαιτίας της αλαζονείας της. Και αν κάτι μπορεί να προκαλέσει την οργή της κοινωνίας, αυτό δεν είναι μόνο η ανικανότητα ή οι πολιτικές αποτυχίες, αλλά η αίσθηση ότι κάποιοι κυβερνούν θεωρώντας ότι δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν.

Το τελευταίο διάστημα οι δηλώσεις υπουργών και κυβερνητικών στελεχών σχετικά με το έγκλημα στα Τέμπη έχουν ξεπεράσει κάθε όριο προκλητικότητας. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί η τραγωδία ως ένα «ανθρώπινο λάθος», η συνεχής άρνηση της κυβέρνησης να αναλάβει τις ευθύνες της και το θράσος με το οποίο προσπαθεί να αποσιωπήσει το ζήτημα, δεν εξοργίζουν απλώς την κοινωνία, αλλά την κινητοποιούν. 

Οι γονείς των θυμάτων δεν σιωπούν. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι ζουν σε μια χώρα όπου 57 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από κρατική αδιαφορία, δεν ξεχνούν. Και το πιο σημαντικό: όλο αυτό το κύμα οργής δεν περιορίζεται πλέον σε συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες, αλλά εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνία.

Η 28η Φεβρουαρίου θα είναι μια μέρα που η κυβέρνηση θα ήθελε να αποφύγει, αλλά δεν μπορεί. Η κοινωνία βράζει. Οι δρόμοι θα γεμίσουν ξανά από πολίτες που απαιτούν δικαιοσύνη. 

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: δεν μπορείς να κρύψεις ένα τέτοιο έγκλημα κάτω από το χαλί, ούτε να περιμένεις ότι ο χρόνος θα το κάνει να ξεχαστεί. Η αλαζονεία της κυβέρνησης, το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις και την αγανάκτηση του κόσμου ως κάτι παροδικό και διαχειρίσιμο, δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία.

Δεν θα είναι η αντιπολίτευση που θα ρίξει αυτή την κυβέρνηση. Άλλωστε, μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ανίκανη να αξιοποιήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και να συγκροτήσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Αυτό που θα γκρεμίσει τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του είναι η ίδια η αλαζονεία της εξουσίας. 

Η πεποίθηση ότι μπορεί να κυβερνά χωρίς κόστος, ότι μπορεί να αγνοεί την κοινωνία και ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα μέσω της επικοινωνίας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πάντα σκληρή για όσους αρνούνται να τη δουν. Και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, πλησιάζει στο σημείο που η ίδια της η αλαζονεία θα τη ρίξει από το βάθρο της.

Θα μπορούσε μια πρόταση μομφής να ρίξει την Κυβέρνηση;

Μου λένε ότι η αντιπολίτευση ετοιμάζεται να καταθέσει πρόταση μομφής, η οποία θα πάρει σάρκα και οστά όταν δοθούν στη δημοσιότητα τα πορίσματα του ΕΜΠ για την τραγωδία στα Τέμπη. Όλοι περιμένουν να δουν αν αυτή η κίνηση θα έχει κάποια δυναμική και αν, τελικά, θα καταφέρει να φέρει την κυβέρνηση σε αδιέξοδο. Αν και φαίνεται σαν μια προσπάθεια να δυναμώσουν τις φωνές της αντιπολίτευσης, το πιο πιθανό είναι ότι και αυτή η πρόταση μομφής δεν θα καταφέρει να ρίξει την Κυβέρνηση.

Αυτό που τελικά θα αποδείξουν για ακόμα μια φορά είναι ότι η αντιπολίτευση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, χωρίς την πολιτική ικανότητα ή τη δυναμική να προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στην εξουσία. Γιατί το θέμα δεν είναι να καταθέσεις μια πρόταση μομφής για το θεαθήναι, αλλά να έχεις την ικανότητα να συγκροτήσεις μια ισχυρή συμμαχία και να καταφέρεις να αποσταθεροποιήσεις την κυβέρνηση σε μια κρίσιμη στιγμή. Και αυτό, η αντιπολίτευση δεν το έχει καταφέρει μέχρι τώρα.

Παρά ταύτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην προηγούμενη πρόταση μομφής, η Κυβέρνηση δεν βγήκε αλώβητη. Η διαδικασία εκείνη ήταν γεμάτη πολιτικά παιχνίδια και υπόγειες διεργασίες, που κατάφεραν να προκαλέσουν παραιτήσεις στενών συνεργατών του Πρωθυπουργού, όπως οι Σταύρος Παπασταύρου και Γιάννης Μπράτακος. 

Η παραίτηση αυτών των δύο ανδρών, που είχαν καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνιακή και πολιτική στρατηγική της Κυβέρνησης, ήταν ένα πλήγμα για τον Πρωθυπουργό και μια έμμεση παραδοχή ότι η κυβέρνηση δεν είναι αδιάβλητη και ότι η διαχείριση της εξουσίας δεν είναι πάντα τέλεια.

Το αν αυτή η νέα πρόταση μομφής μπορεί να αποσταθεροποιήσει την Κυβέρνηση εξαρτάται από πολλά. Αλλά το πιο κρίσιμο στοιχείο είναι ότι μπορεί να υπάρξουν βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που, παρά την κομματική πειθαρχία που επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις, να επιλέξουν να ψηφίσουν υπέρ της πρότασης μομφής. Αυτή η περίπτωση είναι πάντα ανοιχτή, ειδικά σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών αναταραχών και με την κοινωνία να απαιτεί από τη Κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της για το έγκλημα στα Τέμπη.

Αν τελικά αυτό συμβεί, τότε η Κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς η ψήφος βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος θα δείξει ανοιχτά την απογοήτευση ή την αντίθεση που υπάρχει στο εσωτερικό της. 

Παρά τις όποιες προσπάθειες για τη διατήρηση της πειθαρχίας, το ενδεχόμενο της διαφωνίας από το ίδιο το κόμμα είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι και αυτή η κίνηση θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τα πορίσματα του ΕΜΠ και τη διαχείριση της Κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της τραγωδίας.

Μέχρι τότε, όμως, όλα παραμένουν ανοιχτά και η επόμενη κίνηση της αντιπολίτευσης θα κρίνει αν η Κυβέρνηση θα καταφέρει να αντέξει ή αν, για πρώτη φορά, θα δούμε ουσιαστική αλλαγή στον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Αν η Μαρία Καρυστιανού μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών έφτιαχναν κόμμα, θα έβγαιναν παμψηφεί

Παρατηρώ ότι η ελληνική κοινωνία αγκαλιάζει με έναν μοναδικό τρόπο τη Μαρία Καρυστιανού και τους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη. Δεν είναι πολιτικοί, δεν έχουν κομματικές ταυτότητες, δεν έχουν φιλοδοξίες εξουσίας. Είναι άνθρωποι που βγήκαν μπροστά επειδή η ζωή τους καταστράφηκε σε μια νύχτα, επειδή το κράτος τους πρόδωσε, επειδή αρνούνται να αφήσουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Και αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει τόσο ισχυρούς.

Ο κόσμος τους σέβεται και τους πιστεύει, γιατί δεν μιλούν με πολιτικά στερεότυπα ούτε προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από τον αγώνα τους. Οι λέξεις τους βγαίνουν από την ψυχή, από τον ανείπωτο πόνο, από την ανάγκη για δικαιοσύνη. Και όσο βλέπουν απέναντί τους μια κυβέρνηση να προσπαθεί να θάψει την υπόθεση, όσο βλέπουν μια αντιπολίτευση ανίκανη να εκφράσει την οργή της κοινωνίας, τόσο πιο δυνατές γίνονται οι φωνές τους.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πως αν οι συγγενείς των θυμάτων αποφάσιζαν να κατέβουν στην πολιτική, θα σάρωναν. Και γιατί να μην το κάνουν; Εδώ έχουμε δει κόμματα να στήνονται για πολύ λιγότερο σοβαρούς λόγους. Η οργή του κόσμου για το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι κάτι στιγμιαίο, δεν είναι μια διαμαρτυρία που θα ξεφουσκώσει. Είναι βαθιά ριζωμένη, γιατί όλοι νιώθουν πως αυτό που έγινε θα μπορούσε να είχε συμβεί στον δικό τους άνθρωπο.

Αν λοιπόν η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι συγγενείς των θυμάτων έφτιαχναν έναν πολιτικό φορέα, δεν θα ήταν απλώς μια διαμαρτυρία. Θα ήταν ένα κίνημα δικαιοσύνης, ένα ρεύμα που θα παρέσυρε κάθε σάπιο κομματικό μηχανισμό. Και ίσως, αν έβαζαν υποψηφιότητα, να έβγαιναν όχι απλά με ένα καλό ποσοστό, αλλά με μια τέτοια δυναμική που θα τους έφερνε ακόμα και στην κυβέρνηση.

Φυσικά, αυτό δεν είναι ο στόχος τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν εξουσία, θέλουν απαντήσεις. Θέλουν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, να μην υπάρξει άλλος γονιός που θα θάψει το παιδί του επειδή το ελληνικό κράτος είναι ανίκανο να διασφαλίσει τη στοιχειώδη ασφάλεια. Αλλά το γεγονός ότι τόσος κόσμος θα τους στήριζε αν αποφάσιζαν να κάνουν το βήμα, λέει πολλά.

Λέει ότι οι πολίτες αναζητούν νέες φωνές, καθαρές, ειλικρινείς, αληθινές. Και ότι ίσως το μεγαλύτερο πολιτικό μήνυμα αυτή τη στιγμή στη χώρα, δεν το στέλνει κανένα κόμμα, αλλά μια ομάδα ανθρώπων που έχασαν τους αγαπημένους τους και αποφάσισαν να μην σωπάσουν.