Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ / Κριτική της παράστασης

 

Επιμέλεια: Απόστολος Ιωαννίδης

Την παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» παρακολούθησε η ομάδα του «Αντικειμενικότητα News» στο θέατρο «Βρετάνια» . Το αριστουργηματικό έργο του Τομ Σούλμαν επέστρεψε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κάτω από τη σκηνοθετική «ματιά» του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, έτοιμο να επιφέρει στο θεατρόφιλο κοινό τη μέγιστη, ψυχική «συν - κίνηση» .

Η σύνοψη του έργου 

Στην Αμερική του 1959, ο καθηγητής λογοτεχνίας, Τζον Κίτινγκ, διορίζεται στην περίφημη Ακαδημία «Γουέλτον» . Ο ίδιος, με τις πρωτοποριακές του μεθόδους και την αγάπη του για την ποίηση, θα συνταράξει τον συντηρητισμό του σχολείου και θα ωθήσει τους καταπιεσμένους μαθητές στην πνευματική τους χειραφέτηση.


Οι εξωτερικοί συντελεστές


Αναλαμβάνοντας τα «ηνία» της σκηνοθετικής επιμέλειας, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ανέδειξε το νεανικό πάθος των ηρώων και διασαφήνισε τη θεαματική επίδραση της τέχνης στην ανθρώπινη φύση. Η αντίθεση, μεταξύ της καλλιτεχνικής ελευθερίας και της στυγνούς αποπνευματοποίησης, αποδόθηκε με την πρεπώδη ζωντάνια, με αποκορύφωμα τη σκηνή της θεατρικής παράστασης του μαθητή, Νηλ Πέρι, που διεκόπη βιαίως από την παρέμβαση του πατέρα του.


Η πρωτότυπη, μουσική σύνθεση της Μαρίζας Ρίζου αποδείχθηκε αξιέπαινη, καθώς «έντυσε» τις επιμέρους σκηνές του έργου με την προαπαιτούμενη αισθαντικότητα και το κατάλληλο, συναισθηματικό βάθος.






Η καλαίσθητη σκηνογραφία της Αρετής Μουστάκα βοήθησε τους θεατές να αντιληφθούν ολιστικά τον χωροχρόνο και το αυστηρό, τυπολατρικό πλαίσιο, στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία.

Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται να δοθεί στη σκηνογράφο για τις σκηνές του σπηλαίου, οι οποίες, συνδυαστικά με τους περίτεχνους φωτισμούς της Ζωής Μολυβδά - Φαμέλη, προσέδωσαν έντονη, ατμοσφαιρική διάθεση.







Τα εξαιρετικά κοστούμια της Ηλένια Δουλαδίρη, μέσω της «ζωντανής» χρωματικής παλέτας τους και των λεπτών, προσεγμένων γραμμών τους, προσιδίαζαν στην αισθητική της εποχής, ενώ εξέπεμπαν την ιδιοσυστασία του κάθε ήρωα ξεχωριστά.

Η κινησιολογία της Φαίδρας Νταϊόγλου εμφορούνταν από πηγαία χαρισματικότητα, ενώ κατέστησε εναργή και τον «φλογερό» νεανισμό των κεντρικών χαρακτήρων.


Οι ηθοποιοί

Ο Άκης Σακελλαρίου ενσάρκωσε τον σαρωτικό καθηγητή, Τζον Κίτινγκ, κερδίζοντας τον θαυμασμό του κοινού με τα αστείρευτα, εκφραστικά του μέσα. Υπέδειξε τον καλλιτεχνικό ζήλο του ρόλου, τον μοντέρνο τρόπο σκέψης του, καθώς και την πνευματική του ωριμότητα. Παράλληλα, τόνισε περίτεχνα τη λειτουργία του ως μέντορα και διασώστη των μαθητών του από έναν φαύλο κύκλο συναισθηματικής ατροφίας και προσωπικής αυταπάρνησης.





Υποδυόμενος τον Νόλαν, τον βλοσυρό και τεχνοκρατικό διευθυντή της Ακαδημίας «Γουέλτον» , ο Τάσος Χαλκιάς κατόρθωσε με σαφή και λιτό τρόπο να διατυπώσει την αναχρονιστική και δασκαλοκεντρική θέση του χαρακτήρα, απέναντι στην εκπαιδευτική πραγματικότητα. Το αυστηρό και διαπεραστικό του ύφος, όπως και η ευθυτενής του στάση, δήλωναν με πληρότητα την αδιαλλαξία και την ισχυρογνωμοσύνη του.

Η ερμηνεία του Σπύρου Τσεκούρα, ως πατέρα του Νηλ Πέρι, αποτύπωσε περίτεχνα την καταπιεστική και ψυχοφθόρο σχέση του ρόλου με τον γιο του, αναλύοντας την κάθε της πλευρά. Ο επιβλητικός τόνος της φωνής του και ο προβληματισμός, που διακρινόταν στο βλέμμα του, τόνωσε τη δραματικότητα του ηθοποιού, διαμορφώνοντας μια εξαίρετη και ρεαλιστική - υποκριτικά - προσέγγιση.


Παράλληλα, τον θίασο συναποτέλεσε ένας «πακτωλός» νέων και ταλαντούχων ηθοποιών, οι οποίοι, χάρη στον «φρέσκο» και δημιουργικό «αέρα» τους, έδωσαν «πνοή» στους εφηβικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας :

Ο Θησέας Παπαπαναγιώτου, ως Στίβεν Μικς , κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού με το έντονο «χρώμα» της χροιάς του, ενώ ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης συγκίνησε με την απόλυτα αισθαντική ερμηνεία του, ως Νηλ Πέρι, εκφράζοντας την ανάγκη του ρόλου για πνευματική απελευθέρωση.

Ο Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος υποδύθηκε τον Νοξ Όβερστρητ με αυθεντικά χαριτωμένη διάθεση, καθιστώντας τον ρόλο ιδιαιτέρως αγαπητό στους θεατές. Αξιοσημείωτη δυναμική εξέπεμπε και ο Πάνος Ζυγούρος, ενσαρκώνοντας επιτυχώς τον ανασφαλή και αντικοινωνικό Τοντ Άντερσον.

Ο Πάνος Κλάδης, μέσω της χορευτικής του δεινότητας και της εκφραστικότητάς του, ανάδειξε τεχνηέντως τις ευαίσθητες πτυχές του Μπόμπυ Τυρς. Ο Στέφανος Παπατρέχας, ως Τζορτζ Πιτς, συγκίνησε με τον πηγαίο συναισθηματισμό του, καθώς περιέγραφε την αγάπη του για τη μουσική έκφραση, καθώς και τον φόβο του, μήπως αποκαλυφθεί στους αυταρχικούς γονείς του. Ο Τάσος Τυρογαλάς απέδωσε πλήρως τη δειλία και τη συμβατικότητα του Ρίτσαρντ Κάμερον.

Ο Νικόλας Παπαϊωάννου υποδύθηκε τον Τσάρλι με μεγάλη πειστικότητα και αληθοφανή κωμικότητα. Κλείνοντας, η Λυδία Στέφου κατέκτησε την προσοχή των θεατών με την υπέροχη, χορευτική της κίνηση και την ερμηνεία της, ως Κρις, ενώ η Ειρήνη Λαφαζάνη αποδείχθηκε ικανή να ενσαρκώσει μοναδικά και ισοδύναμα τόσο τη σαρωτική Γκλόρια, όσο και την αιθέρια Τζίνυ.

Συμπερασματικά, η παράσταση λειτούργησε σαν μια «ωδή» στη λύτρωση των νέων, μέσω της τέχνης, κηρύσσοντας το θεμελιώδες μήνυμα της ελεύθερης έκφρασης. Οι συντελεστές του συγκεκριμένου εγχειρήματος πέτυχαν να διαπλάσουν ένα άρτιο - καλλιτεχνικά - αποτέλεσμα, που παρακίνησε το θεατρόφιλο κοινό του να αψηφήσει τα προσωπικά του στεγανά και να «αδράξει τη μέρα».

Επιμέλεια φωτογραφιών: Χρήστος Συμεωνίδης

• Πληροφορίες σχετικά με την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ

Διαβάστε Επίσης:

• ΗΛΕΚΤΡΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
• ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΜΑΡΤΟΥΡΑΝΟ
• ΖΟΡΜΠΑΣ
• Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΟ
• ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ
• Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ
• Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
• ΜΗΔΕΙΑ
• ΕΚΑΒΗ