ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ! : Κριτική της παράστασης
Επιμέλεια : Απόστολος Ιωαννίδης
Η ομάδα του «Αντικειμενικότητα News» παρευρέθηκε στο Θέατρο «Πειραιώς 131» , με σκοπό την παρακολούθηση της παράστασης «Για μια ζωή!» . Η κωμωδία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, με τα βαρυσήμαντα, ιστορικά στοιχεία, στόχευσε στην ψυχαγωγία του θεατρόφιλου κοινού, «ταξιδεύοντάς» το στην εποχή της κατεχόμενης Ελλάδας.
Η σύνοψη του έργου
Στο Αίγιο του 1943, την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ύστερα από την εξαφάνιση του συζύγου της, Γιάννη, στο Αλβανικό μέτωπο, η Ζωή παντρεύεται - για δεύτερη φορά - με τον χωροφύλακα, Στράτο. Τα πάντα, όμως, αναταράσσονται, μετά από τον επεισοδιακό επαναπατρισμό του Γιάννη. Οι σαρωτικές εξελίξεις θα οδηγήσουν τη Ζωή σε ένα μεγαλιώδες και αναπόφευκτο δίλημμα.
Οι εξωτερικοί συντελεστές
Επωμιζόμενοι τη σκηνοθεσία της παράστασης, Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου (με βοηθό τη Βίκυ Πάστρα) κατόρθωσαν να αναδείξουν την κωμική υπόσταση του έργου, αλλά και να αποτυπώσουν το κλίμα της εμπόλεμης Ελλάδας, «υπογραμμίζοντας» τις «νοσηρές» επιδράσεις των γεγονότων της περιόδου στη ζωή των ανθρώπων, όπως της Γερμανικής κατοχής και της πολιτικής διαμάχης μεταξύ των Ελλήνων.
Παρόλο, όμως, που το σενάριο των προαναφερθέντων διέθετε κωμικό χαρακτήρα και η πλοκή του κέντρισε το ενδιαφέρον των θεατών, οι διάλογοι στερούνταν χιουμοριστικής ευρηματικότητας. Μάλιστα, παρατηρήθηκε και μια ελλιπής σε βάθος ανάλυση συγκεκριμένων στοιχείων του έργου, όπως η αναπάντεχη, ερωτική επαφή του Γιάννη με τη Βούλα, που έμεινε μετέωρη. Το τέλος δέ της ιστορίας διακρινόταν από σαφή προχειρότητα, «προσγειώνοντας» απότομα το κοινό από το χωροχρονικό του «ταξίδι».
Η καλαίσθητη σκηνογραφία της Μαρίας Φιλίππου αναπαρέστησε με ζωντανό και γλαφυρότατο τρόπο τη νεοκλασική αισθητική της δεκαετίας του '40, χάρη στα καλοφτιαγμένα σκηνικά, που πλαισίωσαν θαυμάσια το καλλιτεχνικό αυτό εγχείρημα.
Τα κοστούμια της Έβελυν Σιούπη κρίθηκαν ως εξαίρετα, καθώς ανταποκρίνονταν απόλυτα στη μόδα της εποχής, ενώ οι έντονοι και καλόγουστοι, χρωματικοί συνδυασμοί στα ενδυματολογικά σύνολα των ηθοποιών «κέρδισαν» την προσοχή του κοινού.
Οι ηθοποιοί
Η Δανάη Παππά υποδύθηκε τον ρόλο της Ζωής με καθαρότητα και βαθύ συναισθηματισμό. Διατύπωσε με ενάργεια τους σοβαρούς προβληματισμούς του χαρακτήρα, διά μέσου της πηγαίας εκφραστικότητάς της, με αποτέλεσμα οι θεατές να συναισθανθούν επιτυχώς. Αδυναμία στην - παρ'όλα αυτά - αξιοσημείωτη ερμηνεία της αποτέλεσε το σύντομο σημείο, στο οποίο η Ζωή μαθαίνει ότι ο Γιάννης είναι ζωντανός, καθώς εκτελέστηκε με τρόπο επιδερμικό και βεβιασμένο.
Ενσαρκώνοντας τη Βούλα, η Χριστίνα Μαθιουλάκη απέδωσε με αναντίρρητη αισθαντικότητα τις «εύθραυστες», ευαίσθητες πτυχές της, που συσχετίζονται άρρηκτα με την εξαφάνιση του συζύγου της, Άγγελου. Παράλληλα , η ρομαντική διάσταση του ρόλου, όπως και η πίστη του στο προσωπικό του ένστικτο, τονίστηκαν με ισορροπία και σύνεση.
Η ενσάρκωση του Γιάννη Τσιμιτσέλη, ως του επιζόντα Γιάννη, μολονότι εμφορούνταν από τον πρεπώδη ρεαλισμό, αδυνατούσε να διασαφηνίσει τη δυναμική του χαρακτήρα και την πολύπλευρη ψυχοσύνθεσή του, προσδίδοντας ένα υποτονικό και μάλλον «άχρωμο» αποτέλεσμα. Ο ρόλος αυτός, λόγω της έντονης, συναισθηματικής του δίνης, διακατεχόταν από εξαίρετες, υποκριτικές προοπτικές, οι οποίες, δυστυχώς, έμειναν σχεδόν αναξιοποίητες.
Ο Μιχάλης Μιχαλακίδης, αναλαμβάνοντας την ερμηνεία του χωροφύλακα, Στράτου, κατάφερε να καταστήσει σαφή την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του ρόλου, ενώ πέτυχε να εξωτερικεύσει με δυναμισμό και αληθοφάνεια τις σοβαρές ανησυχίες του, αναφορικά με την αντιστασιακή του δράση, τα εθνικά, πολιτικά τεκταινόμενα και τον γάμο του με τη Ζωή, που κλονίζεται από την παρουσία του Γιάννη.
Τον θίασο συναποτέλεσαν, επίσης, μια τριάδα σπουδαίων και υπέροχων ηθοποιών, η κωμικότητα των οποίων «κατέκτησε» τον αμέριστο σεβασμό του κοινού : Η Μαρία Αντουλινάκη υποδύθηκε με χαρισματική άνεση τον ρόλο της αξιαγάπητης Γαρυφαλλιάς, ο μοναδικός Αλέξανδρος Αντωνόπουλος ενσάρκωσε τον πατέρα του Γιάννη με λιτό, αλλά περίτεχνο τρόπο, ενώ η Σάρα Γανωτή κρίθηκε σαρωτική και ανεπανάληπτη κωμικός, μέσω της ερμηνείας της, ως Μαρίκας, μητέρας της Ζωής.
Τα κοστούμια της Έβελυν Σιούπη κρίθηκαν ως εξαίρετα, καθώς ανταποκρίνονταν απόλυτα στη μόδα της εποχής, ενώ οι έντονοι και καλόγουστοι, χρωματικοί συνδυασμοί στα ενδυματολογικά σύνολα των ηθοποιών «κέρδισαν» την προσοχή του κοινού.
Οι ηθοποιοί
Η Δανάη Παππά υποδύθηκε τον ρόλο της Ζωής με καθαρότητα και βαθύ συναισθηματισμό. Διατύπωσε με ενάργεια τους σοβαρούς προβληματισμούς του χαρακτήρα, διά μέσου της πηγαίας εκφραστικότητάς της, με αποτέλεσμα οι θεατές να συναισθανθούν επιτυχώς. Αδυναμία στην - παρ'όλα αυτά - αξιοσημείωτη ερμηνεία της αποτέλεσε το σύντομο σημείο, στο οποίο η Ζωή μαθαίνει ότι ο Γιάννης είναι ζωντανός, καθώς εκτελέστηκε με τρόπο επιδερμικό και βεβιασμένο.
Ενσαρκώνοντας τη Βούλα, η Χριστίνα Μαθιουλάκη απέδωσε με αναντίρρητη αισθαντικότητα τις «εύθραυστες», ευαίσθητες πτυχές της, που συσχετίζονται άρρηκτα με την εξαφάνιση του συζύγου της, Άγγελου. Παράλληλα , η ρομαντική διάσταση του ρόλου, όπως και η πίστη του στο προσωπικό του ένστικτο, τονίστηκαν με ισορροπία και σύνεση.
Η ενσάρκωση του Γιάννη Τσιμιτσέλη, ως του επιζόντα Γιάννη, μολονότι εμφορούνταν από τον πρεπώδη ρεαλισμό, αδυνατούσε να διασαφηνίσει τη δυναμική του χαρακτήρα και την πολύπλευρη ψυχοσύνθεσή του, προσδίδοντας ένα υποτονικό και μάλλον «άχρωμο» αποτέλεσμα. Ο ρόλος αυτός, λόγω της έντονης, συναισθηματικής του δίνης, διακατεχόταν από εξαίρετες, υποκριτικές προοπτικές, οι οποίες, δυστυχώς, έμειναν σχεδόν αναξιοποίητες.
Ο Μιχάλης Μιχαλακίδης, αναλαμβάνοντας την ερμηνεία του χωροφύλακα, Στράτου, κατάφερε να καταστήσει σαφή την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του ρόλου, ενώ πέτυχε να εξωτερικεύσει με δυναμισμό και αληθοφάνεια τις σοβαρές ανησυχίες του, αναφορικά με την αντιστασιακή του δράση, τα εθνικά, πολιτικά τεκταινόμενα και τον γάμο του με τη Ζωή, που κλονίζεται από την παρουσία του Γιάννη.
Τον θίασο συναποτέλεσαν, επίσης, μια τριάδα σπουδαίων και υπέροχων ηθοποιών, η κωμικότητα των οποίων «κατέκτησε» τον αμέριστο σεβασμό του κοινού : Η Μαρία Αντουλινάκη υποδύθηκε με χαρισματική άνεση τον ρόλο της αξιαγάπητης Γαρυφαλλιάς, ο μοναδικός Αλέξανδρος Αντωνόπουλος ενσάρκωσε τον πατέρα του Γιάννη με λιτό, αλλά περίτεχνο τρόπο, ενώ η Σάρα Γανωτή κρίθηκε σαρωτική και ανεπανάληπτη κωμικός, μέσω της ερμηνείας της, ως Μαρίκας, μητέρας της Ζωής.
Οι συντελεστές της παράστασης, σε επίπεδο συνολικό, πλαισίωσαν το έργο, αναδεικνύοντας τις ιστορικές του αναφορές και διαπλάθοντας μια καλαίσθητη και «αλέγρα» αισθητική. Οι ερμηνείες των ηθοποιών αποδείχθηκαν αξιέπαινες (με ελάχιστες και συγκεκριμένες εξαιρέσεις), γιατί χαρακτηρίζονταν από συναισθηματισμό και σαφήνεια.
Ωστόσο, στην πλήρη ψυχαγωγία των θεατών «εμπόδιο» στάθηκε το πρόχειρα διατυπωμένο σενάριο, που απέτυχε να «ξεδιπλώσει» τις δυνατότητες και τα σημαντικά στοιχεία της πλοκής.
Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα
Επιμέλεια φωτογραφιών : Γιώργος Καλφαμανώλης
- Πληροφορίες σχετικά με την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Καλωσήρθατε στον χώρο σχολίων του Αντικειμενικότητα. Να θυμάστε ότι κάθε άποψη είναι δεχτή εκτός αν προσβάλει ή θίγει τον άλλον όποτε παρακαλώ ο σχολιασμός σας να είναι κόσμιος.