Κεντροαριστερά: Το φάντασμα και η άγαρμπη συζήτηση

Ενα φάντασμα (ξανα)πλανιέται εσχάτως στη χώρα: του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Δηλαδή ενός νέου σχηματισμού που θα ενσωματώσει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. 

Πίσω από τις γραμμές κρύβεται η διάλυσή τους ή η μετατροπή τους σε συνιστώσες αν και, σε αυτή τη φάση, οι υπέρμαχοι του εγχειρήματος ομνύουν στην αυτοτέλεια των κομμάτων για λόγους προφανείς. 

Διότι στη γενική ερώτηση «θέλεις να συνεργαστούν οι προοδευτικές δυνάμεις;» η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική. Τα δύσκολα αρχίζουν στην εξειδίκευση: «Θέλεις να διαλυθεί το κόμμα σου υπέρ ενός ενιαίου Συνασπισμού της Κεντροαριστεράς και της Προόδου;» για να θυμηθούμε την αρχική διαδρομή του ΣΥΝ.

Η συζήτηση άνοιξε «άγαρμπα» λίγες ώρες αφότου έκλεισαν οι ευρωκάλπες. Παρότι η προετοιμασία είχε αρχίσει προ πολλού, ο αιφνίδιος σχηματισμός του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία (στις 10 Ιουνίου) ως ανάχωμα στην ακροδεξιά επέλαση μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον Εμανουέλ Μακρόν λειτούργησε καταλυτικά για να βγουν από τα συρτάρια οι εγχώριοι σχεδιασμοί.

Δύο ημέρες μετά οι Γιάννης Ραγκούσης και Θανάσης Θεοχαρόπουλος ανακοίνωσαν «πρωτοβουλία» για εσωκομματικό δημοψήφισμα στον ΣΥΡΙΖΑ με ερώτημα τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς, «που στο τέλος του δρόμου θα γίνει ενιαία παράταξη» όπως διευκρίνισε ο δεύτερος σε επεξηγηματικές δηλώσεις. Ακριβώς μία εβδομάδα μετά, το «κάν’ το όπως στη Γαλλία» κυριάρχησε στις συζητήσεις περί προοδευτικού μετώπου στη διήμερη Διάσκεψη του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα και του Ιδρύματος «Ζόραν Ζάεφ».

Και μετά σιωπή. Οι ραγδαίες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ οδήγησαν (ή ανάγκασαν) τους υπέρμαχους του ενιαίου κεντροαριστερού φορέα να ανακρούσουν πρύμναν για λόγους τακτικής: «Το timing δεν είναι καλό για την προώθησή του, αφού όλοι οι διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένοι να διακηρύττουν την αυτοτέλεια του κόμματός τους.

Ας βγει ο νέος πρόεδρος και τα ξαναλέμε» ομολογούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Στην πραγματικότητα εννοούν «ας βγει πρόεδρος ο Χάρης Δούκας και τα ξαναλέμε», καθώς ο ίδιος διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην όλη επιχείρηση επικαλούμενος διαρκώς τη δική του νίκη στον Δήμο της Αθήνας ως αποτέλεσμα της προοδευτικής σύμπραξης στον δεύτερο γύρο. 

Κατά την ψύχραιμη αποτίμηση των μέχρι τώρα διεργασιών οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ «είναι η αφορμή και όχι η αιτία της άνω τελείας στην προβολή του εγχειρήματος». 

Διότι:

Ο Στέφανος Κασσελάκης έπιασε αμέσως το υπονοούμενο και έθεσε στις 13 Ιουνίου τη συζήτηση σε άλλη βάση: Ναι στην προοδευτική συνεργασία, αλλά από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως, χωρίς συγκόλληση κομμάτων, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ρόλο ηγέτη των εξελίξεων και με τον επικεφαλής του σχήματος (αν προκύψει...) να εκλέγεται από τη βάση.

Ο ίδιος δήλωσε έτοιμος να διεκδικήσει το αξίωμα και μάλιστα στην ερώτηση αν θα είναι υποψήφιος «ακόμα και απέναντι στον κ. Τσίπρα» η απάντηση ήταν κοφτή και μονολεκτική: «ναι».

«Ολόκληρο το σύστημα θέλει να σας επιβάλει και το πρόβλημα και τη λύση, τους δήθεν σωτήρες που θα μπορούν να ελέγξουν» δήλωσε προ ημερών και «τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις για να εξαγοράζονται ή να συγχωνεύονται» διεμήνυσε την Τετάρτη στο συνέδριο του Economist.

Οι θέσεις και προϋποθέσεις «πέρασαν» στην εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας για τη χθεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Η ένταξη αυτού του πλαισίου (και) στην Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε. θα σημαίνει απλά ότι συνιστούν επίσημη θέση του κόμματος και όχι άποψη του προέδρου ή κάποιων στελεχών...

Ο Νίκος Ανδρουλάκης μίλησε πιο μπρουτάλ. «Παρέλαβα κόμμα, δεν θα επιτρέψω να γίνει συνιστώσα στα παιχνίδια κανενός» είπε από το βήμα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, ανοίγοντας την εσωκομματική εκλογική διαδικασία για νέα ηγεσία.

Και όχι μόνο. Αναφερόμενος στις παρασκηνιακές συζητήσεις «στο τρίγωνο του κέντρου των Αθηνών» φωτογράφισε πολιτικο-επιχειρηματικά συμφέροντα που σπρώχνουν τα περί ενιαίου φορέα προκειμένου να διαλύσουν το κόμμα του (σ.σ.: και τον ΣΥΡΙΖΑ κατ’ επέκταση).

Με τη φράση αυτή απελευθέρωσε συζητήσεις για επιχειρηματική υποκίνηση σε έναν τέτοιο ενιαίο φορέα. Ο οποίος, με επικεφαλής «διαλλακτικά» πρόσωπα, θα παραλάβει την κυβερνητική σκυτάλη από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, διασφαλίζοντας τη «λάιτ» μετάβαση σε μία θολή και ακίνδυνη κεντροαριστερή διακυβέρνηση.

Σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, η εκλογή του κ. Δούκα θα δρομολογήσει τον εν λόγω φορέα. Το ερώτημα είναι αν σε αυτό το υποθετικό σενάριο θα αρκεί μία νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με τους νέους (και τους παλιούς) φευγάτους να σπεύδουν προς ένταξη ή αν θα τεθεί ως απαραίτητη προϋπόθεση η σύμπραξη του «όλου ΣΥΡΙΖΑ».

«Το επιθυμητό είναι το δεύτερο σενάριο, αλλά μπορούμε να προχωρήσουμε και με το πρώτο» λένε οι θερμόαιμοι, αν και δυσκολεύονται να «δουν» τον Αλέξη Τσίπρα μέσα στο εγχείρημα αλλά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι πάντως δίνουν  ραντεβού το φθινόπωρο, δεδομένου ότι οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και η προετοιμασία του Καταστατικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ θα τρέχουν παράλληλα. Και ως εκ τούτου θα φωτογραφίζουν τόσο τις απαντήσεις όσο και τις εναλλακτικές.

Λεπτομέρεια προς σκέψη: Μία εβδομάδα πριν από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο διοργανώθηκε εκδήλωση με θέμα «Μετά τον Μητσοτάκη, ποιος;» και ομιλητές τον Διονύση Τεμπονέρα, τον Μανώλη Χριστοδουλάκη και την Έφη Αχτσιόγλου.

Σε εκείνη τη χρονική στιγμή το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν δεύτερο στις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να συνέλθει από τη διπλή διάσπαση του φθινοπώρου και η νεοσύστατη Νέα Αριστερά μοίραζε υποσχέσεις μιας ανερχόμενης πολιτικής δύναμης που θα έσπαγε το φράγμα του 3% στις ευρωεκλογές και θα έμπαινε με αξιώσεις στο παιχνίδι της «επόμενης ημέρας». Η συνέχεια είναι γνωστή. Και η αναπροσαρμογή των σχεδίων, ορατή.